6. sep, 2019

Zomaar een beestje

De afgelopen week had ik weinig inspiratie en nog minder tijd. Geen beste combinatie voor het schrijven van een (wekelijkse) blog. Ik had wel ideeën, maar eenmaal achter de laptop staakte het hoofd en vond ik het te weinig voor een rond verhaal.

Het eerste idee had te maken met de vraag: “Moet ik dit nu doen?” Die vraag hangt sinds een paar dagen in vijfvoud aan de muur tegenover mijn (vaste) flexplek. Elke van de vijf vragen plaatst de klemtoon op een ander woord. MOET ik dit nu doen? Moet IK dit nu doen? Et cetera. Mij is verteld dat het de Nederlandse vertaling is van de "Eisenhower matrix". Aan hand van deze matrix kan je een taak of opdracht toetsen op urgentie en belang en overeenkomstig wel of niet oppakken. Ik heb wat gemopperd over de huidige chaos en deze klemtonen moeten mij gaan helpen mijn gretigheid te vervangen door focus. Ik vrees alleen dat het niet gaat werken. Ik kan niets laten liggen en vind het juist leuk om alles tegelijk op te pakken. Dat gaat al jaren zo en eigenlijk ook al jaren goed. Ik ben een geboren multitasker en  heb, ondanks een ontbrekende klemtoon in mijn overwegingen, nog nooit klachten ontvangen. Integendeel. De aard van een beestje verander je niet met een vraag in vijfvoud. 

Ik wilde ook schrijven over de reünie van mijn dispuut afgelopen weekend die eindigde in een uiterst gezellig samenzijn van een select groepje. Als bruggetje wilde ik de constatering gebruiken dat aarden niet veranderen. Maak een appgroep aan, voeg een twijfelaar, (stille) leider, volger, verbinder en een maakt-mij-niets-uit contact toe en de resulterende conversatie is bruikbaar voor elke cursus groepsdynamica. En dat was ruim vijfentwintig jaar geleden niet anders.

Maar op de ouderavond van de middelbare school hoorde ik een ander geluid. De aard van een puber verandert blijkbaar wel. En dat gebeurt dan in de zomer tussen de eerste en tweede klas van de middelbare, zo de spreekster van het Samenwerkingsverband. Tot hun vijfentwintigste levensjaar verblijft de puber op pubereiland. En eerlijk is eerlijk, er kwamen wat herkenbare situaties langs. Het komt allemaal door het puberbrein, dat zich van achteren naar voren ontwikkelt. De emotie zit achterin en de weloverwogen keuzes zitten voorin. Het brein zit dus geruime tijd tussen twee vuren en zal pas op latere leeftijd überhaupt weloverwogen kunnen kiezen.

Als ik dus ooit gevoelig wil worden voor de Eisenhower vragen, dan moet ik op zoek naar dat pubereiland. Op het pubereiland kan mijn brein zich nog iets meer naar voren ontwikkelen. Tot die tijd wijzigt er niets in de aard van dit beestje. Naar pubereiland...moet ik dit nu DOEN?