16. aug, 2019

Zomaar een euro

Het is weer even wennen om thuis te zijn. Nadat we dagen met zijn vieren op pad zijn geweest, zit iedereen nu weer hele dagen op de eigen iPad. Een flauwe woordgrap, maar helaas wel waar. Ik kan er alleen dit keer niet zo veel van zeggen, want ik doe er aan mee. Voor onze treinvakantie hebben we een proefabonnement bij Netflix genomen, zodat we wat films voor onderweg konden downloaden. Ik heb er gedurende de vakantie drie bekeken, maar sinds we weer thuis zijn snap ik het principe van bingewatchen pas echt en dan ben ik niet eens aan de bekende series begonnen. Ik beperk me vooralsnog tot de romantische feel-good movies.

Tot ik kennismaakte met Netflix kende ik een beperkt aantal legendarische feel-good movies waar je tot in den treure naar kan kijken. Films zoals Dirty Dancing, Pretty Woman of Notting Hill, die bijna dertig jaar geleden in première gingen en waar ik nog steeds vol ontroering naar kan kijken als ze weer eens op televisie zijn. Nu heb ik, met dank aan Netflix, een oneindige voorraad van dit soort films tot mijn beschikking. Wat een heerlijkheid.

Na een paar dagen van gesnotter wordt het patroon dat ze allemaal volgen wel voorspelbaar. Twee personages ontmoeten elkaar, worden verliefd, krijgen een relatie, krijgen te maken met een misverstand, gaan uit elkaar en komen uiteindelijk weer bij elkaar. En als ze niet bij elkaar komen dan is toch iedereen blij met de uitkomst, omdat de orgaandonor de grote liefde blijkt te zijn of omdat allebei toch gelukkiger zijn met de nieuwe liefde. Ik “spoel” ze nu dan ook wel eens door wanneer het begin een beetje tegenvalt of ik te ongeduldig ben om het allemaal af te wachten. Dat scheelt een hoop tijd en zo kan ik er nog meer kijken. Soms moet ik even zoeken naar de elementen van het patroon, maar de grote lijnen worden mij elke keer wel duidelijk.

Hoe heerlijk ik het ook vind om weg te dromen in  fantasie, het doet mijn gemoedstoestand niet heel goed. Ik word er een beetje lamlendig van, omdat het echte leven overduidelijk afwijkt van hoe het in die films gaat, althans in die films waar ik nu naar kijk.

Vandaag ging ik met de bus naar het strand. Anouk had een euro van mij gekregen en vraagt de buschauffeur om een kinderkaartje. De buschauffeur geeft haar het kaartje en ook de euro. ‘Koop er maar een ijsje van’, zegt hij. Als ze zich naar mij omdraait vervolgt hij: ‘Je moet de euro niet aan oma teruggeven, gewoon zelf houden.’ Voor meer waarheidsgetrouwe films moet ik dus mijn zoekcriterium wijzigen naar comedy, misdaad of zelfs horror… Of was het toch dat misverstand waar je dan halverwege mee te maken krijgt en zei hij eigenlijk mama. Het proefabonnement eindigt in ieder geval morgen.