5. aug, 2019

Zomaar een baby

Het zon-zee-strand gedeelte van de vakantie is voorbij en ik heb nog steeds geen boek uit gelezen. Normaliter lees ik in ieder geval nog de nieuwste van Saskia Noort, maar nu heb ik boeken mee die al een tijdje werkeloos naast mijn bed lagen. ‘Dagelijks werk’ van Renate Dorrestein en ‘De geniale vriendin’ van Elena Ferrante. 

Er waren denk ik te veel handdoekjes om mij heen voor deze wat zwaardere kost, wat zeker niet betekent dat ik me dan niet ontspan. Om mij heen kijken is minimaal net zo leuk als het lezen van Renate’s theorieën over de overgang. En van een afstandje bekeken is het allemaal zo veel gemakkelijker. Huilende baby’s en driftige peuters fascineren mij het meest. Daar heb ik zelf de meeste ervaring mee. Ik voorspel hoe situaties zich ontwikkelen of aflopen en krijg tegenwoordig meestal gelijk. 

Zo staan we op een gegeven moment met heel veel mensen te wachten op de trein in een stationshal. Het is benauwd en de informatie die we krijgen is minimaal. Voor ons staat een man met een vier maanden oude baby die in een Maxi-Cosi ligt. Terwijl de mensen wat onrustig zijn, kijkt de baby juist uiterst tevreden om zich heen. Dan buigt de man ineens voorover. Alles in mij wil hem tegenhouden, maar het kwaad is  al geschied. Hij haalt de tevreden baby uit de Maxi-Cosi en legt hem over zijn schouder.  Na een tijdje wil de man de baby weer terugleggen en dat was het einde van de tevreden baby en de rust voor de man en de overige passagiers. Geen flesje melk krijgt hem meer tevreden in de Maxi-Cosi. Never change a happy baby.

Waarschijnlijk had ik jaren geleden precies hetzelfde gedaan. Ik vond ze zielig, zo op de grond in die Maxi-Cosi en gunde ze graag het uitzicht van de grote mensen. Net als alle andere dingen die ik ze daarna gunde, zonder de consequenties te overzien. Na een eerste ijsje ontdekt een kind ze overal. Mijn gunfactor voor mijn kinderen is nog steeds  over-ontwikkeld. 

De gunfactor tussen broer en zus is hier op dit moment eerder onder-ontwikkeld. ‘Laat elkaar met rust’, is de meest uitgesproken zin in deze vakantie. Het is om gek van te worden. ‘Was sich neckt, das liebt sich’, is een Duits spreekwoord, dat we in het Nederlands niet kennen. Volgend jaar krijgt Kasper Duits en zal hij leren dat hun gedrag eigenlijk een teken is van hun liefde voor elkaar. Ik ben benieuwd hoe snel het dan stopt.