7. jul, 2019

Zomaar duizend woorden

"Iets voor jullie?" stond in een reactie onder een schrijfwedstrijd op Facebook waarin onder andere ik getagd was. Toevallig had ik de avond ervoor gezocht naar schrijfwedstrijden en niets leuks gevonden. “Schrijf een verhaal van max 1000 woorden over 'die éne zomer'. Je kunt dit zo vrij invullen als je wilt. De deadline is 15 juli.” “Veel te snel,” dacht ik, en schoof het terzijde. En toch passeerden ongewild alle zevenenveertig zomers en ging ik op zoek naar dat éne verhaal van duizend woorden.

De zomer als au pair in Kansas City was het verhaal geworden, als ik één seconde minder oplettend was geweest. Ik ging naar het zwembad met de kindjes toen de jongste met een aanloop maar zonder bandjes in het water sprong op het moment dat de sirene afging en adult swimming was afgelopen. Ik stond erbij en keek er gelukkig naar. In een brief die ik meekreeg stond dat ze God hadden gevraagd om een nice girl, maar een angel hadden gekregen. Over de proporties van hun geloof had ik trouwens ook duizend woorden kunnen schrijven.

De zomer dat ik mijn zonnebril op een terras in Heppenheim liet liggen, zou een luchtig verhaal opgeleverd hebben. Een futiliteit, maar ik baal er nog steeds (dagelijks) van. Mijn fijne, dure zonnebril, die ik al zeven jaar had en die mij zo goed stond. En dat iets mij goed staat, dat zeg ik niet zo snel. Al twee jaar ben ik op zoek naar een waardige vervanger. En als ik naar Max kijk word ik er elke keer aan herinnerd. Coureur Sebastian Vettel komt namelijk uit Heppenheim.

De zomer dat wij mijn zus en hond achterlieten in Maastricht en weer naar Thailand verhuisden bevat alle elementen voor een life-changing story. Veel tranen en gouden tanden komen bij mij op. In het vliegtuig zat ik namelijk naast een sjeik in vol ornaat. Als hij naar mij lachte, zag ik door mijn tranen heen een gebit vol gouden tanden.

En dan was er nog de zomer dat ik op een surfplank op de Attersee in harde wind aan het ploeteren was, terwijl medecursist Manfred steeds verder afdreef omdat hij geen Wende maakte. De zomer dat ik voor het eerst kennis maakte met het gekrijs van meeuwen en na een interview in het Haarlems Dagblad allemaal verwensingen naar mijn hoofd geslingerd kreeg. De zomer dat ik in York voor het eerst verliefd werd op Udo en Udo op mij, maar dat we te verlegen waren om daarna nog met elkaar te praten. De zomer dat ik naar Maastricht ging en een ontgroening ging lopen. Genoeg zomers met een verhaal om uit te kiezen.

Uiteindelijk schreef ik het verhaal over die éne zomer dat mijn vader overleed. Zijn overlijden blijft bizar door zijn perfecte timing, het oncomfortabele wachten en de brand nadat we zoveel moeite hadden gedaan om elke haar goed in model te krijgen. Het kenmerkt ook het begin van mijn nieuwe hobby. Ik merkte hoe leuk ik het vond om zijn leven door middel van anekdotes op papier te zetten. Ik overwon mijn spreekangst en kreeg zelfvertrouwen door de leuke feedback die ik naderhand kreeg.

Ook deze zomer gaat zeker een verhaal opleveren. We gaan met de trein op vakantie. Ik denk dat “die éne winter” een stuk moeilijker was geweest.