30. jun, 2019

Zomaar een jaar

Op de middelbare is het eigenlijk al zomervakantie. Nog twee weken te gaan voor één proefwerk, één softbal toernooi, het inleveren van de boeken, een telefoontje van de overgangscommissie en het ophalen van het rapport. Dat moet lukken.

Het eerste jaar is omgevlogen met als afsluitingde eerste proefwerkweek. De manier waarop de proefwerkweek verliep was een mooie samenvatting van de discipline, motivatie en inzet van mijn brugklaspieper gedurende het eerste jaar. Over het resultaat valt nog weinig te zeggen, want school heeft de Magister App dichtgezet. Dat is wel even wennen. De App behoort tegenwoordig tot mijn dagelijkse routine. Ik raadpleegde hem steeds vaker naar mate het jaar vorderde en het spannender werd. Mijn hartslag steeg elke keer als er een cijfer binnenkwam en soms was het dan maar muziek. Te vaak zag ik cijfers waarvan ik niet wist dat je ze echt kon halen.

Het was trekken, duwen en dan maar weer loslaten. Ik blijf het lastig vinden, want hulp is hier wel bewezen effectief. Het kost alleen veel energie, tijd en geduld. ‘Hij moet het toch zelf doen’, vonden de meesten om mij heen, wanneer ik vertelde hoe moeizaam het soms ging. Afgelopen week deelde iemand op Facebook het artikel ‘En wat doen we met de jongens’ uit het Financieel Dagblad. ‘De manier waarop het onderwijs is georganiseerd zet jongens op een 1-0 achterstand.’ Een heel fijn zie-je-wel artikel dat je in ieder geval in staat stelt om te zeggen dat je kind niet laks, lui, sloom of passief is maar gewoon een jongen… Maar waar komen al die uitzonderingen vandaan dan? Of moet school toch wat meer structuur bieden?

Het was ook een jaar van veel uitval, studiedagen of halve roosters. Als ouders al proberen om werk- en schooltijden te combineren, dan komen ze er op de middelbare wel achter dat dat niet meer lukt. Nadat ik weer ben gaan werken, heeft Kasper heel wat uurtjes alleen thuis moeten doorbrengen. En dat worden er de komende twee weken alleen nog meer. En ja, hij is al dertien. Ik ervaar dertien niet als al. Het kan gewoon niet anders. Postuur en stem zijn bovendien ook nog geen dertien en zijn slaap en eetpatroon geven ook geen aanleiding om te denken dat hier op korte termijn verandering in komt. En iedereen kan raden wat ze doen als ze alleen thuis zijn, geen huiswerk in ieder geval.

Dus volgde ik het webinar ‘In gesprek met mijn kind over gamen / social media / beeldschermen’. Een initiatief van school. Tot mijn grote verbazing werden er veel positieve dingen gezegd. Zo is gamen goed voor de ontwikkeling van de Engelse taal, het strategische en het probleemoplossende vermogen. Gamen leert het kind samenwerken en verantwoordelijkheid te nemen. De complexiteit van Fortnite werd bijna bejubeld; het bijbehorende geschreeuw vergoelijkt. De preventiedeskundig herhaalde steeds weer dat ze waardevolle dingen leren die ze in het dagelijkse leven toepassen.

Bij Kasper zie ik wat schoolprestaties vooralsnog alleen vooruitgang in de Engelse taal. Als ik op een avond na het eten met hem past simple oefen en daarna zeg dat we nog een mango als toetje hebben, zegt Kasper schaterlachend: ‘Manwent, mama, manwent.’ Ik lach met hem mee en krijg weer wat vertrouwen in een goede afloop. Voor humor krijgt hij van mij in ieder geval een tien.