18. jun, 2019

Zomaar een omschrijving

Na het spelen van een spelletje afgelopen zaterdag eindigden mijn goede intenties bijna in een Vaderdag cadeau van honderd en éen stukjes. Een jaar geleden maakte ik kennis met het spel Dixit. Ik ben eigenlijk niet zo van de spelletjes. Dixit is echter een andersoortig spel, waarbij de creativiteit van spelers wordt aangesproken en je de verbeelding de vrije loop kan laten. En daar ben ik natuurlijk weer wel van.

Iedereen krijgt een aantal kaarten in de hand. Om beurten kiest een verteller één kaart en geeft daar een omschrijving aan. De gekozen kaart blijft geheim. Daarna selecteert ook elke medespelers een geheime kaart die aan de omschrijving voldoet en geeft deze aan de verteller. De kaarten worden geschud en in een rij op tafel gelegd. De positie van de kaart in de rij is hierbij van belang. Eerst kaart één, dan twee etc.. Tot slot geeft iedere speler met een genummerde affiche “blind” aan, welke kaart volgens hem van de verteller is. Dan worden de punten verdeeld.

De verteller krijgt alleen punten wanneer niet iedereen de kaart aanwijst. De gegeven omschrijving mag dus niet door iedereen herkend worden en moet een beetje cryptisch zijn. De medespeler krijgt één punt voor elke stem die op zijn kaart is uitgebracht als beloning voor een zekere misleiding.

Het lijkt een ingewikkeld, maar als je het speelt valt dat wel mee. Ik was in ieder geval meteen enthousiast toen ik het een jaar geleden speelde. In de hoop op gezellige familieavonden liet ik het bezorgen door de goedheiligman. De ontvangst van een bordspel ging niet bepaald gepaard met veel enthousiasme en de eerste kennismaking met Anouk en de spelregels was ook geen succes. Zo’n stom spel had ze nog nooit gezien. Ik bedacht toen dat ze nog (te) jong was en nog niet het talent had om medespelers te misleiden en met wat verbeelding tot omschrijvingen te komen die niet voldoen aan de één-plus-één-is-twee regel.

Gelukkig gingen we in het voorjaar op bezoek bij onze grote nicht. Haar is het wel gelukt om het spel uit te leggen en Kasper en Anouk te enthousiasmeren. In de weken die daarop volgden, werd het spel gespeeld in allerlei samenstellingen, maar nooit met het eigen gezin. Afgelopen zaterdag was het zover. Het begon goed. Alle spelers waren gemakkelijk achter de apparaten vandaan te halen en hadden er zin in. De kaarten werden uitgedeeld en het grote spel der fantasie, verbeelding en misleiding kon beginnen.

De eerste ruzie ontstond toen een ieder maar zes kaarten had gekregen in plaats van zeven. Vervolgens ontstond er consternatie toen Kasper de positie van de kaart foutief beredeneerd had. De affiche met de één had affiche met de vier moeten zijn. Kasper lijkt op zijn moeder en dus dat brandje was snel geblust. Helaas overkwam Anouk twee rondes later hetzelfde euvel. Anouk lijkt wat minder op haar moeder en dus bleef het nog lang onrustig in Haarlem. Er volgde een gedetailleerde omschrijving van de plannen die ze met de Vaderdag kaart had, waarbij ze niets aan onze verbeelding overliet. Gelukkig was het vals alarm. Een paar uur later kwam ze huilend aan mij vragen waar ze de ingepakte cadeautjes kon verstoppen.

We speelden al lang geen Dixit meer, maar alle facetten waren aan bod gekomen: een geheime kaart, een omschrijving, verbeelding en misleiding. Het volgende potje Dixit gaat Anouk vast winnen.