10. jun, 2019

Zomaar een oefening

De tenniscompetitie is weer voorbij. Zeven zondagen hebben de ouders weer langs de zijlijn gestaan om het spel van de zonen te aanschouwen. Ouders langs de zijlijn is een interessant fenomeen en ook in het tennis kom je ze in alle soorten en maten tegen. Zo zag ik deze competitieronde de curling moeder die niet naar het spel van haar kind durfde te kijken, de dikke vader die vanuit een luie stoel vond dat het kind beter zijn best moet doen en de bemoeial die geagiteerd heen en weer liep en zich het liefst met elke genomen beslissing in het veld bemoeide. Ik vermoed dat je ze in elke tak van sport tegenkomt.

Zelf probeer ik die ouder te zijn, die propageert dat meedoen belangrijker is dan winnen en ook klapt voor een mooi punt van de tegenpartij. En dat gebeurt vrij vaak, omdat mijn zoon niet zelden verliest. Heel gemakkelijk vind ik het niet. Diep in mijn hart vind ik het vervelend om hem te zien verliezen. Diep in mijn hart wil ik ook opspringen wanneer een zichtbaar uitgespeelde bal in gegeven wordt en hij het laat gebeuren. Diep in mijn hart wil ik me ook met de puntentelling bemoeien. En diep in mijn hart geef ik hem ook het liefst een standje wanneer hij naar mijn mening geen inzet toont.

En hoe zeer we ook allemaal ons best doen, meestal ontstaat er bij de aanwezige ouders ook een verschil van mening. Over het algemeen vinden de betrokkenen van het onderliggende team dat de betrokkenen van de winnende team onsportief waren. Er zijn altijd wel commentaar over ballen die wel of niet in waren of spelers die zich wel of niet onsportief gedroegen. Laatst ontstond er na de wedstrijd een lange discussie tussen onze teamcaptain van dertien en een volwassen tegenouder over een let-beslissing. Die beslissing gaf tijdens de wedstrijd al de nodige reuring bij de twee oudergroepen, maar de discussie achteraf zorgde voor nog wat meer olie op het vuur. Waarom gaat het toch zo vaak ‘mis’? Is het niet tijdens het spel, dan wel bij het opstellen van de spelers of het invullen van het formulier. We hebben het allemaal al aan de hand gehad en het is altijd de schuld van de ander.

Anouk doet aan sporten waar de zijlijn geen grote rol speelt. Hoe er bij turnen op haar niveau gejureerd wordt is mij echt een raadsel. Ik herken vaak het oorspronkelijke element niet eens en de cijfers op een briefje spreken dan ook niet tot mijn verbeelding. Haar danslessen eindigen elk jaar in een dansvoorstelling, die vooral voor de juf een uitputtingsslag is. De moderne moves zijn te ingewikkeld en het tempo is dusdanig hoog dat het geheel op geen enkel moment synchroon is. Op die manier valt geen enkele danser uit de toon en kan de zijlijn alleen onverdeeld enthousiast zijn over iedereen. Wel zo relaxt.

Competitie tussen twee teams in combinatie met de navelstreng maakt de zijlijn ingewikkeld hoe sportief of neutraal je ook wilt zijn. In liefde (voor je kind) lijkt alles geoorloofd. Elke ouder gunt zijn kind nou eenmaal de winst en ziet hem niet graag verliezen. Blijkbaar vergt loslaten langs de zijlijn veel oefening. En omdat Kasper vast niet opteert voor een proefles dansen gaan we daar in het najaar gewoon weer mee verder.