18. mei, 2019

Zomaar een prikbord

Soms voel ik me een echte superwoman. Het was de week van de avondvierdaagse en dat betekent voor velen een hoop stress om zo vroeg op de startplek te verschijnen. Hier valt dat eigenlijk altijd wel mee. Als de helft van de taken al gedaan wordt, je om zeven uur op je werk kan verschijnen, je de was voor die tijd al sorteert en de avond daarvoor de lasagne maakt, dan is het halen van de vroege starttijd eigenlijk niet echt een probleem. Dan kan je tussendoor zelfs nog naar de orthodontist om een prikkende draad korter te laten knippen en een moeder bedanken voor het maken van een glutenvrije traktatie.

Hoe aangenaam mijn talent om te organiseren ook is, ik word ook wel eens moe van mijn hypere gedrag om vooruit te denken en alles te willen regelen. Zo bemoeide ik me afgelopen week helaas met het afscheidscadeau dat een Indiase collega voor mijn vertrekkende leidinggevende regelt en kreeg daar natuurlijk gelijk spijt en een knoop in mijn maag van. Ik kon het niet laten om tegen de afspraak in stiekem naar haar wensen te informeren. Helaas vinden Indiërs het geven van status toch leuker dan het geven van een grapje en groen voor een dakterras. Uiteindelijk heeft mijn bemoeienis niet mijn gewenste resultaat en dus heb ik mijzelf opnieuw beloofd nooit meer iets te willen regelen. Wie is er nou niet blij met een door een collega uitgezocht horloge. Hopelijk wordt het nu in ieder geval een smart versie. De avondvierdaagse was in ieder geval weer gezellig.

Als er niets op de planning staat kan ik ook heel lui zijn. Zoals vandaag. Gewoon uren een beetje verveeld over het internet surfen, terwijl er achter mij een berg wasgoed ligt en het buiten eindelijk eens lekker weer is. Ik ga de webwinkels een beetje langs, zet af en toe een woord op papier en ben dan weer bezig met het bewerken van de foto die er volgens mij het beste bij past om ervoor te zorgen dat niemand herkenbaar in beeld komt. Ik ben dit weekend alleen en dus moest ik wel de boodschappen doen en de kleren aan, anders had ik vast nog in mijn huispak gezeten. Eigenlijk moet ik een rondje lopen maar dat heb ik de afgelopen week al genoeg gedaan.

Af en toe ga ik naar beneden en probeer niet te zien hoe de kinderen net zo lui zijn als ik, terwijl er een werkstuk en toetsen op stapel staan. Om mijn gedrag enigszins te rechtvaardigen deel ik mijn ergernis daarover wel met een vriendin en beloof een spelletje met ze te gaan spelen. “Laat toch gaan. Dat is iets wat bij die generatie hoort. Je moet ze niet vergelijken met ons vroeger. Wij hadden vroeger toch niks anders dan een spelletje of buitenspelen.” Dat is wel waar al kon ik vroeger ook al heel goed lui zijn. Als klein kind zat ik uren doelloos op mijn skelter op te gaan in mijn wereld en later zat ik uren op mijn kamer naar mijn volgehangen prikbord te turen. Kijkend naar de foto gingen de fantasieën toen vooral over het prins op het witte paard. Grappig dat ik er ooit een foto van gemaakt heb. Mijn prikbord was toen in ieder geval al bijna net zo veelzijdig als het internet nu.