8. mei, 2019

Zomaar een gastblog

Het lijkt als de dag van gisteren dat een groepje dames tijdens de studie elkaar beloofden de klus te klaren. Een huis, tuin, man, kind, baan, familie en desnoods nog een hond. We waren vast beraden het allemaal te combineren en ondertussen carrière te maken. Ruim twintig jaar later ben ik bezig met het opmaken van de balans. Op de hond na is alles er wel gekomen, maar de combinatie is wel eens lastig net als die ‘echte’ carrière. 

Ik ben nogal bleu aan mijn loopbaan begonnen. Geen notie van traineeships en klasjes met high potentials. De eerste jaren was ik vooral onder de indruk van de wereld waarin ik werkte en vond ik dat ik als groentje geen recht van spreken had. Later heb ik grote, leuke en tastbare projecten gedaan en zo groeide ik in aanzien van het lieve meisje dat goed zelfstandig kon knutselen tot Miss Smartypants die overal in en op duikt tot het opgelost is. Het leek aanvankelijk nog wel een beetje op het maken van een carrière. Het salaris groeide in ieder geval gestaag omdat ik ergens onderin een schaal was begonnen. Met mijn toekomst was ik helemaal niet bezig en mijn regelmatig wisselende HR managers denk ik ook niet. 

“Wat doe je?”

“Ik ben een manusje van alles.”

“Heb je het naar je zin?”

“Ja, enorm!”

“Wat wil je zelf?”

“Lol hebben in mijn werk.”

Ik was waarschijnlijk hun gemakkelijkste en meest plichtsgetrouwe klant. Als ik een miljoen gewonnen had, had ik mijn baan in die periode oprecht niet opgezegd.

Het begon te knagen toen het einde van de schaal bereikt was. Toen ik inzag dat er niets gebeurt met ‘misstanden’ op de werkvloer omdat ze (nog) geen pijn genoeg doen en een politiek gemotiveerde agenda andere prioriteiten stelt. Ik realiseerde mij dat niet het werk maar het netwerk tot een promotie leidt en dat de boot al een tijd geleden vertrokken was. De vragen van de nog steeds wisselende HR managers bleven trouwens dezelfde. En nu ik de balans opmaak vraag ik me af of dit nou de dag is waarvan je wist die zou komen? Welke kroon wil ik nog op mijn werk zetten? Of was dit het? Er moest iets veranderen waardoor ik tenminste mijn enthousiasme weer terug kreeg en dat is op deze leeftijd waarop je gesetteld bent ingewikkeld. De arbeidsmarkt is op zoek naar jong en hip en niet per se naar wat ouder en ervaring. En het onderhouden van huis, tuin, man en kinderen is niet gratis.

En toen werd er een grote reorganisatie op mijn werk aangekondigd en woonde ik een reorganisatiebijeenkomst bij. Er werd gehamerd op een plan B en de opstapregeling werd uitgelegd. Zouden ze mij en al die ervaren mensen echt gewoon laten gaan? Diezelfde avond besloot ik een blog te schrijven om mijn gedachtes te ordenen en te delen. Zomaar. Een hobby werd geboren en toegevoegd aan het rijtje huis, tuin, man, kind, baan en familie. Ik besloot dat ik in een blog op een eerlijke manier mijn verbazing zou ventileren in een wereld waar dat te weinig gebeurt. Wat ik lees en zie in de media sluit in ieder geval niet aan bij wat ik dagelijks als werkende moeder ervaar. Opnieuw begon ik bleu, wat dus blijkbaar garant staat voor heel wat goede jaren. Ik heb weer lol en in toekomst ben ik gewoon niet zo goed.

Na een sabbatical en een interne jobhop blijf ik ondertussen geduldig antwoord geven op de vragen van de managers al zeg ik nu soms eerlijk dat de zin wel eens wordt ingehaald door frustratie. En eerlijk gezegd, mocht ik nu alsnog dat miljoen winnen, dan laat ik alles uit mijn handen vallen en begin ik gelijk met het schrijven van een ontslagbrief. Maar dan wel in blogvorm natuurlijk!