5. mei, 2019

Zomaar een bulletpoint

Helemaal gek werd ik gisteren avond van het geklier van de kinderen. Toen moest ik denken aan een blogidee uit de Leer bloggen in één uur cursus: een lijst met een top zoveel. De lijst moet een oneven aantal bevatten. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat het ons brein meer moeite kost om oneven getallen te verwerken. Ze zetten ons aan tot denken en zijn daardoor ‘uitdagend’. Hieronder daarom mijn hier-gaan-mijn-haren-van-overeind-staan top drie.

 * Klierende kinderen

De kinderen klieren altijd op momenten dat ik er echt niet tegen kan. Meestal hebben ze dan te lang op een apparaat gezeten en krijgen ze een opdracht waar ze geen zin in hebben. Ze moeten bijvoorbeeld aan tafel, naar bed, ze moeten iets opruimen of even hun mond houden. Ze kunnen onderling klieren of met elkaar. Wanneer ze onderling klieren begint het meestal onschuldig en wordt elk pesterijtje aanvankelijk nog weggelachen. Al snel volgt dan het ge-ma-ham (zo irritant), waarbij verwacht wordt dat ik de politiepet opzet en de situatie oplos door één van hen belerend toe te spreken. Negeren leidt tot ge-ma-ham dat door merg en been gaat. En uiteindelijk is er altijd één kind dat huilt.

Wanneer ze samen klieren dan hebben ze mij tot gemeenschappelijk vijand gebombardeerd. Dan  gaan ze samen irriteren, worden ze onuitstaanbaar brutaal en hebben daar vervolgens zoveel lol van, dat ze helemaal hyper worden en niet meer voor rede vatbaar zijn.

 * Snurkgeluiden

Misschien heb ik wel een beperkte vorm van misofonie. Ik kan namelijk niet tegen ademhalingsgeluiden die enigszins afwijken van de norm. Geknor, gefluit, gepuf, geblaas of gerochel, zodra ik het ’s nachts hoor ga ik stompen of vlucht ik naar een ander bed. Maar afgelopen vrijdag kwam ik er achter dat het nog erger kan. Afwijkende ademhalingsgeluiden bij daglicht zijn een nog grotere kwelling. Ik zat in de bus naar mijn werk en was net begonnen met het redigeren van een blog toen achter mij iemand heel hard begon te snurken. Hoe kan je überhaupt in zo’n bus in slaap vallen terwijl je hoofd alle kanten op bungelt? Af en toe schrok hij wakker maar nog geen Nano seconde later kwam er weer een snurk. Het was een gewone, jonge jongen. Zelden heb ik me een half uur zo moeten inhouden. Ik kon moeilijk gaan stompen en gezien het aantal decibel dat hij produceerde was er geen ontkomen aan.

 * Huishouden

Er is toch geen aardigheid te beleven aan al die terugkerende taken in huis. De (af)was, koken, de vaatwasser, strijken, vegen, schoonmaken. Alle activiteiten komen op korte termijn weer terug en moeten worden gedaan in de schaarse tijd die mij rest als fulltime werkende moeder. Je bent net klaar met iets en dan kan je de volgende ronde alweer starten. Meer woorden hoeven we hier niet aan vuil te maken. 🙃

Jaren geleden had ik ook nog ‘haren’ aan het lijstje moeten toevoegen. Ik moest al kokken wanneer ik één exemplaar in de wastafel zag liggen bij het poetsen van mijn tanden. Tegenwoordig heb en verlies ik zelf zoveel haren dat ik regelmatig het doucheputje moet schoonmaken. Als ik me concentreer en goed op mijn ademhaling let, kan ik de kokhalsneiging net onderdrukken. Gelukkig maar, want anders had ik deze blog een top vier bevat en was mijn lijstje volgens de experts te toevallig en niet meer betrouwbaar overgekomen. Toch grappig hoe het brein werkt. Van wat ik heb gelezen krijgt de middelste bulletpoint de meeste aandacht bij het lezen. Hopelijk gaan jullie vanaf nu niet letten op afwijkende ademhalingsgeluiden in de nacht of overdag.