27. apr, 2019

Zomaar een aanhef

Zo Duits als Kaffee und Kuchen. Afgelopen zondag keek ik na jaren weer eens een aflevering van Das Traumschiff. Ik kijk zo nu en dan naar de Duitse televisie om mijzelf te bewijzen dat ik de Duitse taal nog steeds machtig ben ondanks dat ik sprekend wat begin te stotteren. Eerlijk gezegd was ik wel een beetje verbaasd dat er anno 2019 nog steeds nieuwe afleveringen van de serie gemaakt worden. Volgens Wikipedia zijn er sinds 1981 vierentachtig gemaakt, waarvan ik er tussen 1979 en 1988 dus ook al een paar heb gezien. Dertig jaar later is het concept nog steeds hetzelfde: een passagier met een geheim, een passagier in gevaar, een passagier wordt verliefd, een passagier bij de dokter omlijst door veel opnames van verre landen, flora, fauna en zoet sappige dansrituelen. De (steeds ouder wordende) bemanning geniet aanzien, ontfermt zich vol overgave over de passagiers en lost ook nog eens alle problemen op. Ook dit keer sprak de kapitein zijn wijze woorden tijdens het captains dinner en eindigde Das Traumschiff Sambia met hetzelfde, vertrouwde deuntje [Dinner Marsch van James Last] terwijl het met sterretjes versierde dessert naar binnen gedragen werd.

Ik woon er al dertig jaar niet meer, maar Duitsland zit nog wel in mijn hart. Ik vind de Duitse taal zoveel rijker en zachter dan de Nederlandse, heb een zwak voor de hoffelijkheid van het land en ben gefascineerd door het feit dat ze Sylvie Meis zo omarmd hebben... En wanneer ik tenenkrommend, een Nederlandse journalist een interview hoor afnemen in het Duits vind ik mezelf regelmatig extreem stom. Waarom heb ik nooit iets gedaan met het feit dat ik ooit Duits dacht en droomde?!

Ik beweer ook vaak dat ik beter tot mijn recht zou komen in een Duits bedrijf. Een wat formelere setting, wat duidelijkere regels en wat meer hiërarchie, ik ben er wel vatbaar voor. Als een baas in Nederland zegt dat we naar links gaan, dan vindt men dat wel een goed idee voor een ander, maar zelf zet men bij voorbaat eerst stappen naar rechts en dat met volle borst vooruit. Nee, een serie als Das Traumschiff zou hier geen enkele kans van slagen hebben. De Nederlander laat zich nou eenmaal niet de les lezen door één of andere kapitein.

Er is natuurlijk een hoop veranderd de afgelopen dertig jaar en nieuwe generaties zijn ontstaan. Na een gesprek met mijn neef uit Duitsland ga ik er vanuit dat het Traumschiff op termijn ook in Duitsland aan de kade zal blijven liggen. Hij mopperde namelijk over het hoge kijk- en luistergeld dat hij maandelijks voor deze “troep” moet betalen. Zijn generatie nuttigt de Kaffee und Kuchen ook niet meer aan een volledig gedekte tafel. En wie weet neemt ook de populariteit van Sylvie Meis op termijn wel af…

‘Dear Miss Smartypants’, las ik in een mail die toch echt aan mij gericht was. Ik vermoed dat ik deze aanhef te danken heb aan een ietwat detaillistische vraag die ik had gesteld. Je kan het meisje wel uit Duitsland halen, maar de Duitse Gründlichkeit niet helemaal uit het meisje. Ik weet alleen zeker dat zo'n aanhef in het Duits een stuk complimenteuzer geklonken had.