13. apr, 2019

Zomaar een leeuw

Tijdens het avondeten vroeg ik aan tafel of iemand nog een idee had voor een onderwerp om over te schrijven. “Je kan schrijven over dat niemand naar je luistert”, klonk het haast in koor. Deze suggestie klinkt in eerste instantie dramatischer dan zij is en had te maken met de weekendchips die in huis gehaald waren. Ik kwam erachter dat iedereen, behalve ik, de chips lekker vond en dus had ik een paar minuten eerder nog verzucht dat niemand ooit naar mijn wensen luistert.

In tweede instantie is het natuurlijk over het algemeen wel zo dat ik (te) gemakkelijk ben, mij snel voeg en de sfeer belangrijker vind dan het soort chips dat in huis is. Er stond waarschijnlijk niet voor niets op een kaart die ik voor mijn verjaardag kreeg dat ik best wat meer mag brullen. Ik ontken het niet, al zijn er gerust situaties waarin ik het wel al doe of gedaan heb. Zoals toen ik nog net zag hoe hele vervelende jongentjes Kasper zijn zwembril afpakten en hem het koude bad induwden. Of toen er na mijn neusoperatie twee tampons in mijn neus zaten en ik voortdurend het gevoel had te stikken. Toen ik met Anouk bij de huisarts zat en eindelijk een verklaring wilde hebben voor haar klachten. En ook op het werk kan ik best brullen, althans over werk inhoudelijke zaken dan. Ik geloof dat ze mij in mijn nieuwe team best streng vinden al zullen mijn intussen behoorlijk grijze manen daar ook wel debet aan zijn.

Wat schijven betreft zou ik ook best wat meer willen brullen. Aanstaande donderdag heb ik een cursus Leer bloggen in één uur. Ik moest wel lachten toen ik een mail van een collega kreeg die zich blijkbaar na mij ingeschreven had en mijn naam had zien staan. “Maar dat kan je toch al? Met je hele website/blogsite.“ Ik vind het in ieder geval nog steeds leuk en blijf moeite houden met het verzinnen en structureren van een onderwerp terwijl mijn hoofd er eigenlijk vol mee zit. Tegenwoordig reis ik bijvoorbeeld elke woensdag met de trein naar Delft en elke treinreis levert eigenlijk al genoeg onderwerpen op.

Naast de snikkende persoon die ik in een eerdere blog aanhaalde heb ik ook al eens tegenover een Duits echtpaar gezeten waarvan de vrouw via twee vingerpoppetjes met haar man communiceerde. Afgelopen woensdag zat ik tegenover twintigers en hoorde ik duidelijk een nieuwe generatie aan het woord Achter mij werd de wedstrijd van Ajax voorbesproken. De meneer naast mij speelde Patience. Ik zie hoe overvol treinen zijn en hoe een perron ineens zwart van de mensen kan zien. En iedereen is druk met iets. Zoveel variatie aan mensen, een goudmijn aan verhalen! Zou de NS daar niet iets mee kunnen doen? Een eigen vlogger met verhalen uit de trein? Of is het eerder een idee voor een vaste rubriek bij Beau? Een Jaïr die de trein instapt en eruit komt met een verhaal van een reiziger die dan de volgende avond als gast aan tafel zit? En zo brult een stemmetje in mijn hoofd ideeën te over, blijft een concrete blog uit en vraag ik het thuisfront maar om een suggestie.

Net trouwens nog even wat ontbrekende boodschappen gedaan. Ik heb, heel verstandig, mijn favoriete chips laten staan. Ze zijn toch niet gezond. Indirect wordt er dus heus wel naar mijn wensen geluisterd. En zo niet, dan haal ik gewoon wat vingerpoppetjes in huis.