30. mrt, 2019

Zomaar een prikkel

Gisteren moest ik na het werk nog even brood kopen voor bij de soep. Ik sprong op mijn fiets en toen ik de bocht omfietste zag ik hem alweer staan: de straatkrantenverkoper die al jaren bij de supermarkt staat. Ik voel me gelijk schuldig. Ik heb namelijk nog nooit een krant van hem gekocht en om mijn schuldgevoel nog wat te vergroten vraagt hij de laatste tijd telkens of ik dat niet toch eens van plan ben om te doen. Wat word ik daar toch ongemakkelijk van. Het is een dilemma waar ik niet uitkom. Als ik er één koop zit ik er voor altijd aan vast en als ik niets koop heb ik voor altijd een schuldgevoel. Ik had in ieder geval die dag geen zin in dit dilemma en ben omgedraaid. De boodschappen heb ik bij de concurrent gehaald, bij twee concurrenten dan, want glutenvrij brood ligt niet bij iedere buurtsuper.

Mijn schuldgevoel had me afgelopen week ook al parten gespeeld toen een middelbare scholier aan de deur kwam en het zo hard regende dat ik hem wel binnen moest laten om zijn verhaal te doen. Ik geloof dat ik net alle goede doelen weer eens had stopgezet, wat dat betreft was zijn timing wel prima. Ik begin deze keer de verzameling goede doelen met loten (?) van het KWF. Toen ik het aan tafel vertelde vond Kasper het wel een goede marketing truc. Volgens hem ging de verkoper met opzet in hondenweer langs de deuren. Hij had vast prima regenkleding aan om hem te beschermen. Nou, ik zie het Kasper nog niet doen en als hij het later toch ooit doet hoop ik maar dat hij gelijk krijgt.

Bij mij werken dat soort trucs in ieder geval wel vaak. Over het algemeen heb ik nou eenmaal snel mededogen en medelijden met alles en iedereen. Of het nou de iets te jonge medewerkster van de AH to go was die ik laatst ineens veel te zacht en aardig ‘Meneer, Meneer’ hoorde roepen of de Meneer zelf die zich niets van het stemmetje aantrok en gewoon met fles wijn de winkel verliet, ik had met allebei te doen. En afgelopen woensdag in de trein had ik te doen met de passagier die een paar rijen achter mij met tussenpozen heel hard hoorde snikken. In plaats van even langs te lopen en te vragen of het wel ging, verliet ik de trein met een slecht gevoel omdat ik dat natuurlijk niet gedurfd/gedaan had. Eigenlijk kan ik niet eens naar De Luizenmoeder kijken zonder een traantje weg te pinken omdat ik zo met juf Ank meeleef. Er is veel dat me raakt. Over het algemeen is er geen prikkel die mij niet bereikt en het is niet altijd wenselijk. Ik vraag me dan ook regelmatig af waarom het bij de één zo ontwikkeld is en bij de ander helemaal niet.

Ik denk ineens aan het eerste verhaal dat ik ooit schreef voor een schrijfwedstrijd. Het verhaal beschrijft een dag zonder prikkels. "Het is vandaag de eerste dag om met iets te beginnen waar je niet eerder aan begon” moest de beginzin zijn. En dit was mijn einde: Kortom, het was zomaar die dag geworden. Die dag waarop ze besloot te beginnen met het stopzetten van haar gedachtenkronkels, gedachtegangen, gedachtewereld, denkwijze, overpeinzingen, reflecties, hersenspinsels en fantasie. Een rustige dag. Een zakelijke dag. Een saaie dag. Een monotone dag. Een voorspelbare dag. Een hele stomme dag.

En zo is het maar net. Een dag niet meegeleefd is een dag niet geleefd.