11. mrt, 2019

Zomaar een bloem

Als ik de laatste tijd ouders spreek gaat het vrijwel steeds over die éne leerling, die sinds dit jaar in de klas van Anouk zit. Deze leerling verstoort de les, scheldt, pest en vertoont ongewenst gedrag. De meester zit volgens ouders met zijn handen in het haar. Toen ik Anouk een tijd terug hiernaar vroeg vertelde ze dat meester deze leerling vergeleek met een auto die brandstof nodig had om te rijden. De opdracht aan de klas was dus om zo min mogelijk brandstof te leveren. Enigszins trots op haar wijze antwoord liet ik het verder rusten. De weken daarna hoorde ik haar toch steeds vaker mopperen en afgelopen week kwam ze thuis met het verhaal dat de leerling haar met de vlakke hand in het gezicht had geslagen. Anouk wilde er weinig over kwijt al moest ze mij wel beloven dat de meester op de hoogte was. Een paar dagen later vertelde ze nog dat het voorval op woensdag onder begeleiding van de woensdagjuf en heel veel huilende kinderen (?) uitgesproken was en voor haar was de kous daarmee af.

Tijdens het avondeten laatst vertelde ze dat ze van plan was een compliment aan de leerling te geven omdat ze in het weekend zo leuk buiten gespeeld hadden met een groep. Volgens haar werd het gedrag veroorzaakt door een trauma, opgelopen op de oude school... Kortom, Anouk redt zich wel en ik houd mij verder een beetje afzijdig. Zolang zij een klassenfoto meeneemt als dierbaarste bezit zal ze zich wel veilig voelen op school. Zij kent ook zonder deze leerling de scheldwoorden wel. Veel andere ouders zijn echter niet zo mild gestemd. Zij vinden dat deze leerling zo snel mogelijk “weg” moet.

Vandaag kreeg ik via Facebook een herinnering van één jaar geleden. Het is een foto van Anouk die tussen de kleurrijke bloemetjes op het grasveld zit en op haar charmantst lacht. Ik schrijf daarbij dat ik een beetje jaloers ben op hoe stevig zij in het leven staat maar dat dit zeker niet zonder slag of stoot gaat. Wanneer driftbuien nodig zijn om zelfstandig te worden, had Anouk op het moment dat ze naar de basisschool ging al op kamers gekund. Aanvankelijk dachten we dat het aan de buikpijn lag die ze jarenlang gehad moet hebben maar haar karakter en temperament werden al zichtbaar voordat ze ook maar één gluten binnen had gekregen en bijvoorbeeld besloot de fles te weigeren. (Ja, het bestaat echt en heeft niets met belangrijkdoenerij te maken…) De met moeite afgekolfde melk moest ik aan het einde van de dag altijd weggooien. Soms, heel soms lukte het de leidsters op de opvang haar te foppen met een doek over het ogen of zoiets.

En zo is ze nog steeds. Als zij iets in haar hoofd heeft dan is ze niet op andere gedachtes te brengen. Gelukkig heeft ze vaak, heel vaak, hele leuke gedachtes maar wanneer ze eens niet zo leuk zijn, dan kan je haar maar beter laten razen en oren en ogen sluiten. Op dat moment kan je haar ook maar beter geen extra brandstof geven en zit ik met mijn handen in het haar. Dat klinkt, zo opgeschreven, geestiger dan het is.

Natuurlijk zijn de twee niet met elkaar te vergelijken. Ik realiseer me (dankzij Anouk haar temperament) alleen steeds meer dat niets maakbaar is en een kind al helemaal niet. Je moet er vooral heel veel van houden en zorgen dat het zich veilig voelt. Gelukkig “tankt” Anouk vooralsnog enkel tussen de eigen vier muren. Hoop maar dat ze nooit besluit te gaan carpoolen…