15. feb, 2019

Zomaar een schoen

En toen was het alweer tijd voor de jaarlijkse skivakantie. Eerlijk gezegd is het niet echt mijn vakantie omdat er best wat minder comfortabele aspecten aan zitten. Het begint al met de heenreis waarbij je samen met heel Nederland denkt slim te zijn door vrijdag na school gelijk te vertrekken en tot ver in Duitsland met elkaar optrekt. Dan is daar de dag dat je voor het eerst weer in die schoenen moet en daar dan ook soms nog op moet lopen met twee onhandelbare ski’s in je hand of op je schouder! Vervolgens ski ik alleen bij ideale omstandigheden een beetje toonbaar de berg af en is er is geen stukje huid in mijn gezicht dat niet reageert op hoogte, kou, zon en wind. “Staat Roelefien op ski’s is het weer altijd vies!” is mijn tegeltjeswijsheid. We hebben elk type weer al gehad al lijkt het erop dat we dit jaar eens mooi weer hebben. Omdat je denkt heel sportief bezig te zijn eet en drink je veel meer dan normaal en gaat de skibroek steeds krapper zitten. En na afloop van de vakantie voel je je ook nog ongemakkelijk omdat er zoveel geld van de rekening is afgegaan. Daarentegen is het wel een echte, sportieve familievakantie en daar heb je als moeder in deze tijd wel wat ongemak voor over.

Gisteren in Haarlem ook nog wat ongemak ondervonden. Kasper moest op school met zijn groepje het bedrijfsadvies presenteren. Daar stond hij dan te wiebelen en wat voelde hij zich ongemakkelijk! Presenteren is zeker niet zijn hobby en bij het oefenen thuis mocht ik hem vooral niet aankijken. Ik had het ietwat monotone verhaal dus enkel gehoord tijdens het uitruimen van de vaatwasser en het dekken van de tafel. De vorige presentatie was ook niet bepaald goed gegaan en dus was ik er niet gerust op; al zijn voorgangers leken wel natuurtalenten. En toen sprak hij ineens hartstikke vloeiend, hij articuleerde goed en hij zag eruit alsof hij dagelijks bedrijven van advies voorzag. Alhoewel, dat laatste verzin ik er trots bij, want hij had zich gedurende de presentatie wel verdekt opgesteld achter één van de medepresentatoren. Toen hij na afloop van zijn eerste betoog oogcontact met mij zocht, stak ik stiekem mijn duim omhoog, verscheen er een trots lachje op zijn gezicht en ging ik zelf een beetje blozen van opluchting.

Kasper zal deze schroom om te presenteren wel van mij hebben. Presenteren is ook zeker niet mijn hobby, terwijl ik eigenlijk vrij gemakkelijk praat. Op school of universiteit heb ik het volgens mij ook nooit hoeven doen en op het werk is er altijd wel iemand anders die het graag doet. Eigenlijk ben ik wel jaloers op het feit dat deze generatie daar op hun dertiende al mee begint en zo helemaal gewend raakt aan het spreken voor grote groepen. Het had mij een hoop ongemak bespaard. Ik ben wel omtrent mijn dertiende af en aan eens gaan skiën, maar het ongemak van een skischoen blijft helaas.