17. jan, 2019

Zomaar een winkeltje

De werkdagen zijn omgevlogen en het is natuurlijk alsof ik nooit vrij geweest ben. Iedereen vraagt of ik alweer gewend ben en dat was eigenlijk na dag één al zo. Blijkbaar ben ik heel flexibel en een kampioen knop omzetten. Het was natuurlijk ook nooit mijn bedoeling om voor altijd thuis te blijven en een aanbod van John de Mol om zomaar een serie te schrijven is uitgebleven. Het is ook bijzonder prettig om na zo’n periode op een nieuwe afdeling maar in een vertrouwde omgeving terug te komen. Oude frustraties krijgen zo (nog) geen kans om zich te openbaren. Bovendien merk ik hoe belangrijk het is om een eigen “winkeltje” te hebben los van het gezin. Het is net zo goed me-time maar dan anders.

Aan ons uitgedokterde schema hebben we ons nog niet helemaal kunnen houden. Er is tenslotte altijd wat. En sinds afgelopen weekend zijn vader en dochter gezellig samen ziek. Op zich wel gunstig want dan is gelijk duidelijkheid wie er thuis blijft. Ik kon dagen gewoon vroeg beginnen en laat thuis komen. Dat vroege (en late) gaat trouwens ook weer vanzelf al mis ik de vrolijke noot van Edwin Evers wel in de ochtend wel. Afgelopen dagen was ik zelfs zo vroeg wakker dat ik vroeg kon vertrekken terwijl ik thuis ook nog de taken kon uitvoeren die eigenlijk behoren tot de ouder van het ochtendritueel. Ja, wij hanteren een strakke verdeling. De ouder van het ochtendritueel ruimt de vaatwasser uit, maakt het ontbijt en de bakjes voor school. De ouder van het avondritueel moet koken en tegenwoordig zorgen dat er huiswerk gemaakt wordt. Zorgen dat er huiswerk gemaakt wordt is nog de lastigste van alle taken. De dag begint hier dus vroeg voor beide ouders. Gelukkig is opstaan voor “familie Vroeg” geen probleem al lijkt Anouk de puber te worden die niet uit bed te krijgen is.

De strakke verdeling van taken kreeg ik ooit als tip mee van een vriendin toen ik ging samenwonen. Ze zei: “Maak een vaste verdeling van de terugkerende taken. Er blijft genoeg over om ruzie om te krijgen.” Eigenlijk nemen we ook nooit taken van elkaar over. Veel mensen vinden dat maar raar. Het overnemen van elkaars taken schept verwachtingen en kan inderdaad leiden tot ruzie wanneer de ander daarna iets niet overneemt. En gezien ik nogal van de weegschaal ben doen we dit vooral voor mij... :-)

De griep vind ik echter wel wel een legitieme reden om taken over te nemen die geen verwachtingen schept, al kan ik me niet herinneren dat het omgekeerd ooit is voorgekomen. Daar ben ik vooral heel dankbaar om. Deze oude-mannen hoest laat ik dan ook graag aan mij voorbij gaan. Kortom, ik vind het nog steeds een gouden tip en bij ons werkt het al zorgt onze onmisbare hulp in de huishouding er wel voor dat het aantal taken beperkt blijft. Denk dat zij de meeste ruzies voorkomt. En nu ik weer werk voel ik daar niet meer schuldig over.