30. dec, 2018

Zomaar een briefje

Verschillende families om ons heen hadden al een exemplaar. Ik heb hem afgelopen jaar voor mijn verjaardag van vriendinnen gekregen: een pot om gedurende het jaar te bewaren wat je wil bewaren. Allemaal herinneringen die ja dan op oudejaarsdag kunt ophalen. Wij hebben het ritueel één dag vervroegd en de pot vanochtend geleegd. Drie van de vier familieleden hadden gezorgd voor vierendertig briefjes. Wat een aanrader, ik adviseer dan ook iedereen om onmiddellijk met dit ritueel te beginnen! Wat een leuke manier om terug te kijken op het afgelopen jaar. Ik geef eerlijk toe dat ik bij ontvangst wel wat sceptisch was. Ik ken mijn familieleden en mijzelf. In het begin zou de pot zich snel vullen en uiteindelijk zou iedereen het vergeten. Maar we vergaten het niet. Bovendien schrijft iedereen ook ander soortige briefjes waardoor de briefjes een goede weergave vormden van het jaar.

De enige grote gebeurtenis die ontbrak was de tweede coeliakie diagnose in de familie. Soms krijg ik er wel eens een punthoofd van ondanks dat er steeds meer producten zijn, ondanks dat er ergere diagnoses zijn en ondanks dat het wel iets makkelijker wordt. Vooral mensen die er niet mee te maken hebben melden dat trouwens, dat het steeds makkelijker wordt. Alles en iedereen moet er toch rekening mee houden en dat is gewoon gedoe. Het enige voordeel voor mij is dat de heer des huizes nu duidelijk zwaarder is en vaker op de weegschaal staat dan ik al is de metamorfose niet zo spectaculair als bij Anouk; de rekeningen van de MDL arts trouwens wel.

Er zat ook een briefje in waar ik weer blij van werd. Er stond: “Zomaar een sollicitatie gestuurd naar het FD. Zijn op zoek naar een tweede columniste.” Misschien vind ik dat wel mijn grootste overwinning van 2018, dat ik dat gedurfd heb en dat ze drie van mijn columns hebben moeten lezen. Ondertussen weet ik alleen niet meer zeker of ze wel echt gelezen zijn. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat de nieuwe columnist zelf benaderd is om te solliciteren. (Wellicht was de vacature enkel nodig voor het proces?!) De columnist is namelijk een moeder van school. Ik ken haar alleen van gezicht al heb ik ooit wel eens één of twee woorden met haar gewisseld in de kleedkamer van de sportschool. Nu ik alleen nog maar naar pilates lessen ga zie ik haar niet meer; ik had graag haar reactie gezien wanneer ik had verteld over mijn sollicitatie. Ik denk dat ze het raar had gevonden. Via een vriendin kan ik haar columns af en toe lezen. Ze is journalist en weet goed hoe ze moet schrijven. Ik vind haar stijl alleen niet zo sympathiek, eerder een beetje intellectueel en hoogdravend. Beetje Mathijs van Nieuwkerk. Zoveel mensen zoveel wensen. De FD-lezer zal veeleisender zijn dan de FB-lezer...

Het was in ieder geval een gezellig samenzijn met de familie vanochtend en de pot kan vanaf nu weer gevuld worden. Ik krijg de laatste tijd vaak terug dat ik zo “druk” ben met de kinderen en zo “bewust” bezig ben met de opvoeding. Ik kan me goed voorstellen dat deze blog die indruk versterkt. Daarom vermeld ik er bij dat het samenzijn niet veel langer dan een half uur duurde. Het was tenslotte onze primeur en we moeten misschien nog wat oefenen op wat meer diepgang. Het vierde familielid droeg daar ook niet aan bij toen hij nog snel een woord van zes letters, beginnend met een p op een briefje schreef. De rest van de dag zaten ze in hun pyjama achter de beeldschermen. Normaliter moeten ze zich van ons nog wel omkleden maar vandaag ontbrak de zin om deze strijd aan te gaan. Een hele dag in pyjama is hun toppunt van geluk. Wellicht dat we dat dan over een jaar teruglezen op een briefje...