28. dec, 2018

Zomaar een attractie

Er zijn twee dingen waar je (onze) kinderen heel blij mee kan maken. Een overnachting in een familiekamer en een bezoek aan een pretpark. Beide voorliefdes hebben ze niet van hun moeder. Een nacht op een familiekamer betekent voor mij over het algemeen een slapeloze nacht en mijn waardering voor de verschillende attracties is beperkt. De Droomvlucht is natuurlijk wel mooi gemaakt en het is inderdaad bijzonder dat de karretjes spoorloos door het Paleis der Fantasie rijden, alleen brengt het mij niet zo in vervoering. Goedkope entreekaartjes en een betaalbaar hotel met dubbele stapelbedden in combinatie met een middagje Breda braken echter mijn verzet: ons kerstuitje was geboren.

Het verliep zoals verwacht. Het shoppen in Breda was het minst favoriete onderdeel van de kinderen, de stapelbedden maakten veel goed en mijn nacht was inderdaad slapeloos om de gebruikelijke redenen. Anouk snurkte en door haar fanatieke gekrab vroeg ik me af of ze nog een stukje huid heel liet. Bij elk geluid was ik bang dat Kasper wakker zou worden en toen hij éénmaal begon te woelen wist ik dat het weer veel te vroeg was. Door de hoogte van de stapelbedden piekerde ik bovendien over de stabiliteit van het trappetje in combinatie met een slaapdronken kind dat ’s nachts ineens zou kunnen gaan plassen. Kortom, zo’n gezellige nacht voorziet mij van genoeg zorgen. Na al die jaren ben ik er wel aan gewend geraakt en als ik mezelf dan streng toespreek val ik tussendoor ook nog wel eens in slaap.

Dit keer had ik echter voor het slapen gaan nog een heftig gesprek gevoerd met een meisje van zeventien die anorexia overwonnen dacht te hebben en nu kampte met een terugval. Ze was een waterval en sprak er heel wijs en open over. Je zag alleen aan haar dat ze niet voelde wat ze zei en dat ze veel gewenste antwoorden gaf. Wat is dat toch een nare en complexe ziekte! En wat is onzekerheid toch een grote boosdoener! Altijd de omgeving scannen, bezig met hoe je overkomt en met wat de ander denkt. Met lijnen ben je zelf de baas, heb je de volledige controle, heb je het “succes” in eigen hand en kan je jezelf ook nog straffen. Het zal je kind maar zijn. Als ouder sta je echt machteloos. En dus viel ik deze nacht ook tussendoor niet echt in slaap. Ik vrees dat ze nog een lange weg te gaan heeft. Ik wens haar iemand toe die snapt hoe ze denkt en rust brengt in haar hoofd.

De volgende dag gingen we naar de Efteling en ik moet toegeven dat het park best heel sfeervol versierd was. De kinderen zijn natuurlijk vooral fan van de snelle attracties. Jaren geleden heb ik ze na een ritje op de kermis in de SnowJet afgezworen omdat de misselijkheid pas uren later wegzakte. De herinnering is ondertussen wat vervaagd en zo ging ik vol goede moed in de rij staan voor Joris en de Draak. Nu was het Anouk die zich de hele rij lang zorgen maakte over mij, of ik niet misselijk zou worden. Voor even leken de rollen omgedraaid. Net als bij mij bleken haar zorgen gelukkig ongegrond.