21. nov, 2018

Zomaar een permanent

Vandaag bij de schoonheidsspecialiste geweest. Normaliter ga ik voor een algehele relax behandeling zonder verdere verfraaiing maar daarvan heb ik er afgelopen vakantie al genoeg gehad. Nu dus weer eens tijd om de wenkbrauwen onder handen te laten nemen en “dons” en verdwaalde wenkbrauwharen te laten verwijderen. Poeh, wat doet me dat toch pijn, geen wonder dat ik dit meestal oversla. Ik moest ervan niezen en er vormden zich beginnende tranen, terwijl ik toch dacht dat mijn pijngrens best hoog ligt. Tja, wie mooi wil zijn. Je moet het alleen wel doen met wat de natuur je meegegeven heeft en dat vind ik niet altijd eerlijk. Het Steffie-syndroom (BZV) is mij niet helemaal vreemd. Grappig genoeg zag ik in het vliegtuig de toepasselijke film I Feel Pretty. Het gaat over een vrouw die zich een paar dagen heel mooi waant. Ze ondergaat vanzelfsprekend een hele transformatie, durft alles met iedereen en laat de wereld versteld staan! En dan verdwijnt de magie. Denk dat wel te raden is wat de moraal van de film is. (Op internet wordt de film en de ietwat te gezette actrice trouwens redelijk afgekraakt) Zelfs in de klas van mijn dochter is het al een onderwerp. Ik vind dat natuurlijk absurd en roep altijd dat het bij mij vroeger wel anders was. Maar is dat wel zo? Ik toog ook wel eens hoopvol met een uitgeknipt plaatje van een kapsel richting kapper, in de hoop dat deze mij zou metamorfoseren. Helaas ontstegen mijn verwachtingen altijd het resultaat met als laatste noodgreep het permanentje. Op de plaatjes ben ik helaas nooit gaan lijken. Ja ja, het gaat natuurlijk om het innerlijk maar die zie ik toch niet vaak op de televisie, zeker niet in vrouwelijke vorm. Blijkbaar zei Aristoteles al: "Schoonheid is een betere hulp dan alle aanbevelingsbrieven." (bron: internet via google. Trefwoorden: schoonheid citaat)

Na de levensles van de innerlijke schoonheid volgden nog veel meer feel-good films zoals The Proposal, Bridesmaids en Finding Your Feet. Heerlijk, lekker zwijmelen, de tranen en emoties de vrije loop laten. Er waren nog uren te gaan om de ogen weer te laten regenereren. Op de heenvlucht keek ik trouwens per ongeluk op het scherm van de mannelijke passagier rechts voor mij. Een vrouw werd op een extreem brute wijze doodgeslagen onder toeziend oog van haar hysterische man die vervolgens werd gedwongen om zichzelf de kogel te geven. De passagier zat erbij en keek ernaar zonder blijk te geven van enige afschuw. Een tafereel dat ik waarschijnlijk voor altijd op mijn netvlies zal hebben staan. Net als het beeld uit de film Seven van een lieftallig echtpaar in de taxi dat even later onder het beton wordt teruggevonden; je ziet dan een hand uit het beton steken. Brrr. Zou iedereen elk genre kunnen schrijven? Op welke manier zouden deze tekstschrijvers van elkaar verschillen? Zou de één te kampen hebben met onverwerkte trauma’s en de ander heel lelijk zijn?

Bij terugkomst kreeg ik (nu dan echt) de laatste opdracht voor mijn cursus. Schrijf de column die ja al een tijdje graag had willen schrijven. Een idee dat al langer in je hoofd zit. Dat brandende gevoel. Nu is je kans. Nou, geen idee. Ik ga op zoek naar een feel-good scenario met happy end, waar ik puntig (dat blijft toch een puntje van kritiek) en compact over kan schrijven. De opdracht doet mijn net gekapte wenkbrauwen vooralsnog een beetje fronsen. Suggesties zijn welkom.