5. nov, 2018

Zomaar wat velden

De laatste weken heb ik allemaal rondjes langs de velden gemaakt. Het was weer leuk en gezellig. Sommige ken je al zo lang en ondanks dat je ze niet regelmatig ziet is een weerzien altijd vertrouwd. Ik vind het oprecht jammer dat ik bepaalde vrienden zo weinig zie al geloof ik dat mijn interesse in andere mensen wel een beetje uitzonderlijk is. Er zijn er genoeg aan wie ik vaker zou willen vragen hoe het verder ging met een doktersbezoek, het zieke familielid, de dwarse zoon of dochter, de opdracht op het werk of een verbouwing. In de praktijk komt dat snel wat stalkerig over en dus temper ik mijzelf enigszins.

Ik leg mijn oor graag te luister. Iedereen is druk, maakt keuzes, komt kruisjes tegen en ontwikkelt zich. Maar iedereen doet het anders. De route naar een huis blijft nooit hangen, de gesprekken en verhalen altijd en daarna vergeet ik ze ook nooit meer. Ik vind mensen en hoe ze hun leven invullen gewoon interessant en de verschillen intrigeren mij enorm. Waarom is de één introvert en een ander zelfverzekerd? Waarom is de één een optimist en de ander slordig? Waarom heeft de één ambitie en de ander veel oog voor de medemens? Waarom mijdt de één applaus en staat de ander in de schijnwerpers? En in plaats van de theorie in te duiken doe ik mijn onderzoek liever in de praktijk. Als ik naar mijn twee compleet verschillende kinderen kijk geloof ik onderhand in ieder geval meer in “nature” dan in “nurture”. Dat was vroeger wel anders. Het babyhuiltje is hier  een goede voorbode gebleken voor het karakter dat ze intussen hebben.

En donderdag is het dan zover en vertrek ik naar hele andere velden voor wat de kers is op mijn sabbatical taart is. Ik heb me eigenlijk amper voorbereid en net nog maar even een afspraak gemaakt om me vanavond in te laten enten. Dat komt ook doordat ik de eerste twee dagen onder zeer vertrouwde begeleiding kan acclimatiseren. Daarna ben ik er nog maar één week en dus terug voordat iemand me mist.

Er zijn twee vragen die iedereen mij stelt. Ja, ik ga inderdaad helemaal, heerlijk alleen. En nee, geen grootse plannen. Ik wil gewoon weer eens een kijkje nemen, de sfeer en geur opsnuiven van de stad waar ik tien jaar heb gewoond. Ik kijk al jaren naar de reisverslagen en foto’s op Facebook van zowat de hele Nederlandse populatie die er onderhand is geweest. Nu wil ik na dertien jaar zelf weer voelen hoe warm het er ook alweer is. Het is lang geleden dat ik er woonde, maar de impact van de ervaring is er gewoon altijd. Dat vergeet ik nog wel eens en ik doe er ook weinig mee omdat het een tikkeltje aanstellerig is om dat wel te doen. Maar nu ik thuis ben blijven emoties wat langer hangen. Het overgaan tot de orde van de dag door naar het werk te vertrekken ontbreekt als filter. Het emmertje loopt wat vaker over dan normaal, maar dat is voor mij niet per se een slechte zaak.

De afgelopen maanden heb ik er letterlijk een hoop grijze haren bij gekregen. Nou ja, ze zijn vooral zichtbaar geworden. Ik heb namelijk heel dapper besloten om de natuur zijn gang te laten gaan. 46 Jaar geleden werd ik in Thailand regelmatig in mijn wang geknepen vanwege mijn blanke huid en blonde haar. Daar zal ik nu in ieder geval geen last meer van hebben…