29. okt, 2018

Zomaar een afspraak

“Ga langzamer ademen en ga dan ook langzamer denken”, zegt de pilates lerares met haar hypnotiserende stem aan het einde van de les. Dit bevel moet mij helpen ontspannen, maar ik begin gelijk te denken: “Langzamer denken, hoe doe je dat?”

Vorige week zaten we nog een uur te laat bij de orthodontist. Te langzaam aan de afspraak gedacht. Vrees alleen dat het meer ligt aan het feit dat de papieren agenda ons dagelijks ritme niet meer zo bepaalt en ik van mening ben dat mijn geheugen ook voldoet. Laatste weken zitten we alleen zo vaak bij de orthodontist dat ik het tijdstip van de éne afspraak gemakkelijk verwissel met dat van een andere afspraak.

Twee weken geleden meldde Kasper voor de zesde keer in zes maanden dat zijn herbst/beugel los zat. Eenmaal bij de orthodontist bleek dat hij niet alleen voor de zesde keer los zat maar dat hij ook voor de tweede keer in zes maanden aan beide kanten gescheurd was. “Dat heb ik eigenlijk nog nooit meegemaakt!” zei de orthodontist verbaasd. (Deze woorden moet ik eigenlijk eens op een tegeltje laten zetten en ergens in dit huis ophangen. We horen ze wel vaker…)

De beugel ging in ieder geval uit de mond, elastiekjes gingen er weer in en de herbst inclusief stangen en schroefjes ging in een gemarkeerd plastic zakje naar het lab. Voor het plaatsen kregen we uiteraard een nieuwe afspraak. Bij het plaatsen bleek dat het lab de verkeerde “kaak” had teruggestuurd. Na wat telefoontjes werd Kasper’s “kaak” kwijt verklaard. Dat betekende opnieuw happen en vervolgens elastiekjes plaatsen. Laatste handeling mislukte waardoor we dit keer met twee vervolgafspraken vertrokken: één voor het plaatsen van de elastiekjes en één van het plaatsen van de beugel. Ik moet er wel bij zeggen dat ik nog nooit zoveel excuses ontvangen heb. Ik snap ook wel dat dit niet met opzet gebeurt en ben ondertussen ook wel wat gewend. Bovendien mag het resultaat er zijn! En dat vind ik bijzonder goed nieuws nadat een blokbeugel geen millimeter verbetering wist te brengen. “Dat heb ik eigenlijk nog nooit meegemaakt!” zei de orthodontist ook toen.

Nog ruim twee maanden te gaan, waarin de herbst wellicht nog een keer los zal laten maar statistisch gezien niet meer kan scheuren. In januari gaat hij over op normale slotjes. Heb ik weer alle tijd om aan het werk te gaan en zullen we ook de papieren agenda weer in ere herstellen. En langzamer denken? Daar denken we nog even over na.