25. okt, 2018

Zomaar naasten

Heb uw naasten lief gelijk u zelven. Het gebod omvat alle facetten die nodig zijn om een treinreis in harmonie te laten verlopen. De naasten ontmoet je al op het perron. Er kan zelfs fysiek contact ontstaan bij drukte of wanneer er wordt omgeroepen dat er een verkorte trein is ingezet. Handhaving van het gebod vergt inzet. Zo komt het regelmatig voor dat een reiziger aan het gangpad zit en met een rugzak, tas of ander voorwerp beslag legt op de plaats bij het raam. Deze naaste heeft zichzelf te lief. Om deze plaats op te eisen moet je, in hardnekkige gevallen, eerst de aandacht zien te krijgen van de persoon die met oortjes in stoïcijns in de ruimte staart. Dan wijs je vriendelijk naar de “lege” plaats en negeer je een eventuele chagrijnige blik. Wanneer het voorwerp éénmaal tegen heug en meug is verwijderd moet je je voor de reiziger langs een weg banen en proberen de balans te bewaren en niet op tenen te gaan staan. Dit ritueel moet zo nodig dagelijks worden herhaald, want hoe vol de trein ook is, proactief wordt de rugzak, tas of ander voorwerp zelden verwijderd.

Wat je precies lief moet hebben wordt duidelijk wanneer je eenmaal zit en je ziet dat de naasten om je heen de activiteit voortzetten, die vanwege het vertrek naar de trein onderbroken moest worden. Onschuldige activiteiten zijn bijvoorbeeld de duik in de telefoon, het luisteren naar muziek, het staren of het doen van een tukje. Het nieuwe palet aan activiteiten dat tegenwoordig zonder gêne wordt voortgezet vergt echter onvoorwaardelijke liefde voor de naaste. Zo kan iemand zich in de trein opmaken en dan ook het haar uitbundig borstelen. Bij een bepaalde lichtinval zie je dan haar, stof en schilfers jouw kant op vliegen. Iemand kan de treinrit ook gerust gebruiken om te ontbijten. Vaak is dan overduidelijk waarmee de boterham belegd is en hoeveel speeksel er geproduceerd wordt. Een paar frissen zichzelf en de medereiziger op met een puf(je) eau de cologne. Sommige reizen zelfs met de trein wanneer ze beter thuis hadden kunnen blijven omdat ze bovengemiddeld vaak en vies hoesten. Die bepaalde lichtinval wil je dan helemaal niet hebben.

Draag je de naasten geen warm hart toe, dan doe je er goed aan alle zintuigen uit te schakelen bij het betreden van de trein. Je kijkt je ogen namelijk uit wanneer je in de trein om je heen kijkt. En als je je oor te luister legt, sta je verstelt van wat en wie er allemaal over de tong gaan. Je moet gedurende de rit een dikke huid hebben en als iemand voor je zijn nagels zit te knippen kan je met ingeschakelde zintuigen zeker niet doen alsof je neus bloedt. De reiziger lijkt de huisregels te letterlijk op te vatten.

Kortom, blijkbaar hebben we onze naasten voldoende lief om een treinrit vol te houden. En dat is gezien het aantal mensen op de kleine ruimte en hun activiteiten toch heel uitzonderlijk. In een maatschappij waarin we zo vaak het spoor bijster zijn, is het toch mooi om te zien dat reizigers juist op het spoor in harmonie samen kunnen zijn.