24. sep, 2018

Zomaar een veenmol

Vorige week aan den lijve ondervonden dat je als thuisblijfmoeder inderdaad flink zoet kan zijn met de schoolgaande kinderen. Een studiedag, een schooluitje en uitval op de middelbare zorgden voor genoeg mogelijkheden om me te ontfermen. Voor het uitje moesten we drie kilometer van Noord naar Zuid fietsen. Met één leraar, één lerares, een stuk of vier moeders, één vader en een kleine zestig leerlingen in hesjes gingen we op pad. Ik had thuis nog even gekeken naar een mogelijke route maar het is een jaarlijks uitje en dus verwachtte ik een draaiboek of zoiets. Pustekuchen, zouden ze dertig jaar geleden in Duitsland gezegd hebben. In ieder geval was niets minder waar en had noch de juf noch de meester nagedacht over een route. Al snel bleek hoeveel stoplichten er wel niet zijn in Haarlem, waarvan er geen één zestig kinderen op groen staat; de overgang van groen naar rood blijkt bovendien een te abrupte want de mantra rood-is-rood was niet bij iedereen blijven hangen. Het is natuurlijk maar de vraag of je dit bij de kinderen kan neerleggen. En als je dan voor vertrek nog net het nieuws over het afschuwelijke ongeluk in Os hebt gezien, dan ben je echt wel opgelucht wanneer iedereen uiteindelijk weer het schoolterrein opfietst.

Eenmaal op locatie werden er verschillende workshops gegeven. Een professionele zangeres legde enthousiast uit hoe je bij een spreekbeurt naar de rug moet ademen en dan je middenrif moet dichtknijpen als je de lucht er weer uitperst. Leopold vertelde geanimeerd over Napoleon, de norse heer Nurk in de beeldentuin en de hangjongeren die verantwoordelijk waren voor de camera’s aldaar. De speurtocht begon met een hoopje kinderen die de voedselketen uitbeelden. De rest van de speurtocht heb ik zittend in de zon overgeslagen. Misschien ben ik een beetje te negatief en natuurlijk is de opzet om kinderen vroeg kennis te laten maken met Haarlem en cultuur leuk maar dat waren de helikoptertjes, eikels en beukennootjes die overal lagen ook. Ik bleef natuurlijk netjes luisteren en zo had Leopold ook nog wat aanspraak.

Nog een activiteit die ook al wekenlang ouderparticipatie vereist is de schooltuinen op dinsdag (?!) ochtend. Zoals voor bijna alle activiteiten is ook hier weer een lieve moeder gevonden die al weken lang de tuinen met de kinderen aanharkt. Net als bij Kasper is Anouks oogst grotendeels mislukt door de veenmol. Een insect dat geen enkele gelijkenis heeft met een mol en dat een paar maanden per jaar een paradijselijk leven leidt daar tussen de schooltuintjes van al die ijverige kinderen. Nadat beide kinderen courgetten, courgetten en courgetten oogsten ben ik er ondanks de charmes niet zo rouwig om dat ze morgen alles opruimen en wij de schooltuinen ook weer kunnen afvinken. Ik volg het agrarische leven liever op de televisie. Boer zoekt Vrouw is gelukkig weer begonnen! Als ik daarna kijk dan is geluk weer heel gewoon. Wat een heerlijk programma dat mij van top tot teen (inclusief het puntje van mijn neus) opwarmt en mijn wereldbeeld weer even reset. Dus toen er vanochtend een oproep kwam voor het helpen bij het opruimen van de schooltuinen had ik gereageerd voor ik er erg in had. We moeten de voedselketen van die veenmol in ere houden. Opdat Steffi de ware tegenkomt!