11. sep, 2018

Zomaar een beroep

Nu de kinderen weer naar school gaan krijg ik regelmatig de vraag wat ik zoal de hele dag doe. Het is natuurlijk nooit een hele dag want ik verzorg wel de natjes en droogjes van de familie maar er blijft genoeg tijd over en dus hoor je mij niet klagen. Het voelt een beetje als tijdens mijn zwangerschapsverloven. Toen werd het ook vanzelf weer avond zonder dat je wist wat je had gedaan. Alleen had ik toen een baby en nu een hobby :-). En toen stond ik te popelen om weer te gaan werken en nu kan ik die neiging vooralsnog moeiteloos onderdrukken. Aan de andere kant is dit eigenlijk pas de tweede schoolweek.

Strijken onder het genot van uitzending gemist behoort tot mijn favorieten. Het nuttige met het aangename combineren geeft toch een voldaner gevoel. Zo keek ik naar de meeste afleveringen van het nieuwe RTL Late Night met Twan Huys. Afgelopen vrijdag zat het (ooit door bij beschreven) duo Dries Roelvink en Sven Kockelmann aan tafel. Blijkbaar pakt het volkse commentaar van Dries goed uit als tegenhanger van het ingewikkelde vragenvuur van Sven. Twan zei iets in de trant van: “Ik ken luisteraars die in eerste instantie de radio gelijk uitzetten bij het horen van Dries zijn stem die hem nu wel kunnen waarderen. Men realiseert zich dat hij vaak een punt heeft.” De laatste zin illustreert duidelijk het bestaan van een kloof. Ik werd er vrolijk van want ik heb de waarde van dit duo al een keer beschreven en zie mijn voelsprieten bevestigd. (Het liefst plaatste ik nu een verwijzing naar de bewuste Zomaar. Ik heb alleen geen idee meer welke het was. De titels zijn dan misschien wel grappig bedacht maar niet handig.) DWDD moet ook iets doen aan die kloof. Misschien vinden ze de mail nog terug waarin ik wat suggesties doe om echte mensen aan tafel te krijgen. Een vaste tafeldame die uit een wat ander hout gesneden is bijvoorbeeld. Twan zit wat mij betreft wel op de verkeerde zender. Zijn doelgroep zal niet zo snel voor RTL4 kiezen volgens mij.

En toen zag ik dat Hello Goodbye weer was begonnen. Ik vind het een heerlijk programma, maar afgelopen donderdag nacht kreeg ik toch een nare bijsmaak. Het laatste item ging ging over een sterke vrouw en haar man met Alzheimer. Hij wist niet meer dat ze hun dochter gingen ophalen; hij wist eigenlijk niet eens meer dat hij een dochter had. Joris hoorde vooral de zogenaamd grappige aspecten van de ziekte. Hij lachte om hoe ze samen nog dansen op oubollige liedjes en om zijn absurde hallucinaties. Hij hoorde niet dat ze door die hallucinaties elke nacht wakker werd/wordt gemaakt, uit bed moest en de vogels naar de voordeur moest geleiden. Hij hoorde niet hoe zwaar het allemaal voor haar was. Zij kreeg te weinig aandacht. Het weerzien met de dochter was ook extreem ongemakkelijk om naar te kijken. Wat een drama is voor de familie is een goed scorend item voor het programma. Een letterlijk Hello Goodbye voor de kijker die overgaat tot de orde van de dag. Dat zal deze vrouw nooit meer kunnen doen. Internet is het trouwens niet eens met mijn analyse en vond het onderwerp mooi in beeld gebracht. (Zou dit nou zijn van Angela de Jong de hele dag doet? Beetje tv kijken en dan commentaar leveren? Hoe word je dat? Wat een heerlijk beroep!)

Kortom, op het prikbord hangt een briefje met wat achterstallige huishoudelijke klusjes die gedaan zouden kunnen worden. Ik denk alleen niet dat ik daar de komende vier maanden aan toe kom. Nee, mij en de rest van de familie hoor je voorlopig niet klagen. En onze strijkhulp Ria ook niet. Er blijft altijd wel wat over om te strijken. Misschien moet ik eens gaan onderzoeken hoe goed het voelt om onder gestreken beddengoed te slapen...