7. sep, 2018

Zomaar een stemmetje

Afgelopen woensdag kreeg ik de lang verwachte terugkoppeling van de docent op mijn eindopracht. ‘Al met al heel erg goed gedaan’, was de laatste zin. Wat werd ik in eerste instantie blij van zijn positieve verhaal dat maar twee punten van kritiek bevatte. Het mocht iets beknopter en puntiger plus de intro was te lang. Nou hoor ik wel vaker dat ik veel woorden nodig heb en de intro had ik er eigenlijk op het laatst bij bedacht om aan het aantal woorden te komen. Opgetogen en een beetje trots appte ik zijn hele reactie naar wat vriendinnen. (Lekker spammen terwijl zij wel gewoon aan het werk zijn.) Al tijdens het appen draaide mijn hoofd weer op volle toeren en deed de emotie van de tweede instantie zijn intrede. Ik vond de feedback gewoon wat magertjes en kon/kan het zo niet helemaal serieus nemen. Ik was een beetje teleurgesteld in mijn docent. Er moet toch wel wat meer op aan te merken zijn geweest? Ik heb maar twee jaar Nederlands onderwijs gevolgd, hoezo kan ik dan ineens schrijven? Ik verwachtte minimaal commentaar op taalgebruik, interpunctie, individuele zinnen en op überhaupt. Ik was zelf niet helemaal tevreden, hoe kon hij het dan wel zijn? Zucht. Mijn verwachtingen weer te hoog, het enthousiasme opnieuw te groot, mogelijke uitkomsten in mijn hoofd al ontelbaar keren geregisseerd, mijn fantasie eindeloos en dus is een deceptie alleen maar een logisch gevolg. Ik mopper wel eens dat er op het werk zo weinig met de “lessons learned” wordt gedaan, maar ik ben er zelf ook geen ster in…

Omdat iets meer bluf wel mag, heb ik vervolgens de gereviseerde versie van mijn fietsstoplicht-column bij Metro online gezet. Gewoon omdat ik het durfde. En om wat puntiger te worden ben ik lid geworden van de Facebook groep: Schrijven Magazine Ultrakorte Verhalen. De opdracht is een verhaal in 99 woorden de schrijven. Ik moet zeggen dat ik hele aparte verhalen zie langskomen. Ik krijg daardoor de indruk dat er heel veel mensen op dit moment van een sabbatical genieten. Het is zeker een uitdaging voor mij om de kern van een heel verhaal in 99 woorden te omschrijven en dat is vooralsnog twee keer gelukt. Volgende week mag je er elke dag vijf plaatsen…

En twee dagen later is mijn hoofd alweer druk met de volgende eindopdracht en dat is maar goed ook. Zonder alle eerder genoemde stadia zou mijn leven wel heel saai zijn. Voor deze opdracht moet ik een column schrijven over een artikel op nu.nl. Aan kopij geen gebrek op dit moment dus wordt de keuze nog lastig. Wel of geen uitzetting, wel of geen abortus, wel of geen signalen van de werkvloer, wel of geen witwascriminaliteit en wel of geen bekentenis. Het hoofd draait alweer op volle toeren! Nu maar hopen dat de terugkoppeling weer net zo positief is als deze keer.  Dan beloof ik dat ik zal denken: ‘Bedankt!’. Veel beknopter of puntiger kan dat in ieder geval niet.