2. sep, 2018

Zomaar wat afleiding

Soms is het hier in huis helemaal niet gezellig. En meestal is er dan een causaal verband tussen wispelturigheid van een kind en de sfeer. De zomervakantie duurde naar mijn gevoel dan ook net een week te lang. Te veel vrije tijd om te denken leidde hier tot een absurde visioen en daardoor werd in slaap komen een angstige aangelegenheid. “Als ik mijn ogen dicht dicht doe dan maakt iemand mij heel klein en trapt me do-ho-hood…?!”. Gezien de absurditeit leek het mij vrij makkelijk de visioen uit haar hoofd te praten. De kans dat dit haar zou overkomen is gewoon nihil. Helaas.

Toen gaf ik haar de opdracht om een ander einde aan het verhaal te brijen om zo de angel eruit te halen. “En toen had jij een antiserum in je zak, werd je ineens weer groot en stak je zo je tong uit!” Ik noemde het een “Mindfuck”. De associatie met de populaire Victor Mids zou de kans op slagen vast vergroten. Weer helaas. Ik naam haar in ons bed, ik lag in en naast haar bed, ik troostte, ik deed streng/boos/lief/grappig en toonde medeleven. Daarna riepen we de knuffel-hulptroepen in (dat zijn er heel wat), luisterden we naar muziek en maakten een samenvatting van de hoogte en dieptepunten van alle vakantiedelen in eigen land.

En toch sloten haar en mijn ogen pas heel vroeg in de ochtend. En elke ouder weet dat niets funester is voor de sfeer in huis dan vermoeidheid. Misschien was het stiekem wel de eerste keer dat ik graag richting werk was vertrokken; even weg uit de situatie. Werk was altijd mijn remedie voor de zware nachten. De uitlaatklep die voor energie zorgde, terwijl de energie thuis al snel wegebt in zo’n periode.

Na drie dagen waren de gevolgen van mijn inspanningen naar mijn idee duidelijk zichtbaar. Daar werd ik nog chagrijniger van want het kwam eigenlijk helemaal niet van pas. Er stond een unieke BBQ met de dames uit het verleden op de agenda. Met vermoeide ogen bij (mannelijke) collega’s verschijnen is toch een stuk minder erg dan bij een barbecue met fris en fruitige dames. Gelukkig keerde het tij een beetje en zorgde haar samenvatting van hoogte en dieptepunten voor de afleiding en nodige nachtrust. De barbecue was vervolgens natuurlijk hartstikke gezellig en maakte duidelijk dat jaren snel vergaan. Bovendien is het frappant hoe persoonlijke trekjes zichtbaar blijven ondanks vermoeide ogen en/of cover ups. Er was en de dames waren niet zo heel erg veranderd in al die jaren en zo pikten we de draad daar weer op waar we jaren geleden gebleven waren. We beloofden elkaar beterschap en een spoediger vervolg.

Afgelopen week wachtte ik ook elke dag wat vermoeider en in spanning op de terugkoppeling van de docent over mijn eindopdracht die ik binnen tien dagen zou ontvangen. Vooralsnog is die nog niet gekomen en en zo kreeg ik last van cognitieve dissonantie. Naarmate de tijd verstrijkt word ik (nog) onzekerder en ik was al niet razend enthousiast. Het schrijven van die column was ook een hele bevalling terwijl de andere zomaren redelijk snel op papier staan. Was mijn verhaal niet te ver gezocht, welke relevantie had mijn betoog en wat was ook alweer de relatie met die foto van de ontevreden haringen in de bus? Mijn omgeving vindt het ook al niet mijn beste “werk”. Wat dat betreft heeft Anouk die gedachtekronkels naar aanleiding van te veel vrije tijd duidelijk niet van een vreemde. Nu maar hopen dat die net zo absurd zijn als bij Anouk.

Eens kijken wat bij mij voor de nodige afleiding zorgt.