25. jul, 2018

Zomaar zonder woorden

Ik heb me ingeschreven voor een cursus bloggen via de Schrijven Online Academie. De factuur is net betaald en nu ben ik in afwachting van de nodige informatie via e-mail. Het tijdstip is wellicht wat ongunstig gekozen zo vlak voor de geplande familie vakanties, maar het moest er een keer van komen. Het is toch allemaal online en dus kan ik beginnen wanneer ik wil. Ik wil alvast een kijkje nemen in het cursus materiaal en de komende weken wat broeden. Het was niet eens zo gemakkelijk om een geschikte en vooral betaalbare cursus te vinden. Ik ben erachter gekomen dat het een populaire hobby is en er veel slagjes worden geslagen in de handel omtrent schrijven. Zo kom ik voldoende schrijf retreats over de hele wereld tegen die financieel niet te combineren zijn met een half jaar vrij. Allemaal auteurs in wording op zoek naar hun verborgen talent... (Op zoek naar een foto voor deze blog vond ik twee verhalen die ik rond mijn negende geschreven heb. Ik weet (nu) weer goed dat ik ze op de tipmachine bij mijn grootouders op kantoor schreef. Leuk dat ze bewaard zijn gebleven.) Ik ben benieuwd wat het me gaat brengen en zoek voornamelijk tips en trucs om op inspiratieloze dagen toch productief te kunnen zijn en tevreden met wat er op papier staat. Op dit moment laat ik teksten wel eens heel lang liggen en weet ik het verhaal niet “rond” te krijgen. Net als nu. Ik zoek al dagen naar de juiste toon.

Het is zomervakantie en ik geniet van drie kinderloze dagen. Ik was daar ook wel een beetje aan toe. Het ligt dus voor de hand om daar wat over te schrijven. Schrijven dat ik na een periode van onnavolgbare ruzies met mijn dochter oprecht opgelucht ben dat ze even weg is en schrijven hoe blij ik ben dat de entertainment voor mijn zoon op dit moment door mijn schoonouders wordt verzorgd. Opvoeden is geen sinecure. Moor woord, sinecure en met dank aan google goed gespeld…

De blogs over kindergedoe met happy end leiden vaak tot een groot aantal duimpjes. Blijkbaar is de strijd en de emotie herkenbaar en maakt de cynische strik het een beetje luchtig en nog leuk om te lezen ook. Als ik het opschrijf kan ik er om lachen, maar zo leuk is het niet altijd. Gezellige familie taferelen zijn hier periodiek schaarser dan ik zou willen. De huidige generatie kinderen is een stuk mondiger dan dat wij dat waren. En ligt dat alleen aan het feit dat wij als ouders niet zo streng zijn? Zeurde ik echt nooit om een ijsje of was het gewoon niet op elke hoek van elke straat te krijgen?! Bla bla bla bla. Ik begin al schrijvend begint mij betoog weer aardig op dreef te raken. Inspiratie en praktijkvoorbeelden genoeg.

Afgelopen vrijdag vierden wij met het gezin het begin van de zomervakantie aan het strand in Zandvoort toen ik een appje van het werk kreeg met een vreselijk bericht. De vijf maanden oude zoon van een collega is plotseling overleden. Een nachtmerrie. Ik had in februari nog de kraamcadeaus gekocht en daarbij vooral dingen uitgezocht voor “later”. Mijn beoogde betoog voelt ineens als gezeur. Cynisme is even niet meer op zijn plaats. Ik kan nog genieten van een kinderloze dag. Mijn collega en zijn vrouw nooit meer. Helaas heeft niet elk verhaal een happy end.

:-(