13. jul, 2018

Zomaar mascara

Het is zover. Nog een paar nachten slapen en dan ben ik getuige van de eindmusical van mijn oudste kind, voor mij een onbekende traditie. Tijdens het ontbijt zei Anouk: ”Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit de eindmusical ga doen.” “En ik kan me niet voorstellen dat ik moeder  van twee kinderen ben” antwoordde ik spontaan. Ze keken mij beduusd aan en konden mijn opmerking duidelijk niet plaatsen. Ik had toch net hun ontbijt gemaakt en zat toch met ze aan tafel? Maar mijlpalen voelen voor mij wel eens onwerkelijk. Kwamen deze twee ooit echt uit mijn buik?

Aan de ene kant kan ik het me allemaal nog heel goed herinneren. De positieve test, de echo, de kleine dertig extra kilo’s en de nervous breakdown toen we op Schiphol landden na delaatste vakantie met zn twee, omdat ik mij realiseerde dat ons leven voorgoed zou veranderen.

Aan de andere kant is er zo ontzettend veel gebeurd. Een groot gedeelte van de herinneringen ligt niet op het puntje van mijn tong. Ze komen pas weer boven wanneer je een vergelijkbare situatie meemaakt.

Zo ging ik  met Anouk mee op excursie en één van de ouders had zijn vierjarig zoontje meegenomen. Wat vond ik hem klein.  Waren mijn kinderen ook zo klein toen ze begonnen in groep één?! Natuurlijk was dat zo geweest en ook dit kind zal net zo’n enorme ontwikkeling doormaken als die van mij. Ik stond er al die jaren bij en keek ernaar. En zo vraag ik me als moeder regelmatig af, of en hoe de afgelopen twaalf jaren voorbijgegaan zijn. Gelukkig hebben we de foto’s nog, waarop aan mij duidelijk te zien is dat we minimaal twaalf jaren verder zijn. 

Nu de musical. Ik heb al een voorproefje gekregen tijdens de generale repitite. Na het schminken ben ik even blijven kijken. Daar stond hij dan: mijn baby die ooit zo hard moest huilen om de ballonnen die we voor zijn eerste verjaardag hadden opgehangen, die in een speeltuin een speeltoestel verliet wanneer hij in de verste verte een ander kind zag aankomen en die altijd steen wilde worden in de eindmusical. Gelukkig bestond die rol niet en zo stond diezelfde baby nu druk gebarend en articulerend op het podium alsof hij nooit iets anders had gedaan. Het overgebleven babybuikje, de vroege ochtenden, de eerste en alle daarop volgende nervous breakdowns, ik heb het hem daar ter plekke allemaal vergeven. 

Nog een week en dan sluit hij de basisschoolperiode af. Waar zijn zus al avonden voor hem huilt, lijkt hij er zelf niet zo van onder de indruk te zijn. Ik ben benieuwd of hij aanstaande dinsdag nog een traantje laat. Aan de voorbereidingen van de actieve ouders zal het niet liggen. Nu nog bedenken wat ik aan moet. Gelukkig staat Kasper die avond in de spotlights en moet ik er vooral voor zorgen dat mijn mascara waterproof is. Ik ben heel benieuwd wat ik hem die avond nog meer allemaal zal vergeven.