6. jul, 2018

Zomaar een handschrift

Volgend jaar begin ik op een andere afdeling. Genoeg aanleiding dus om wat dierbare collega's met een handgeschreven kaart te verblijden. Ik word daar een beetje zenuwachtig van. Heel veel mensen hebben moeite met het lezen van mijn handschrift. Dat was vroeger al zo, maar ook nu ik een poging in blokletters doe blijft het zo. Ooit kreeg ik bijvoorbeeld op een bruiloft van een collega de geprinte lijst met “donateurs” onder ogen. Waar Roel & Sien ook een duit in het zakje hadden gedaan, ontbrak mijn eigen naam... :-) Blijkbaar had iemand die de namen van de collega’s niet kende de handgeschreven lijst overgetikt. Naast het handschrift vind ik het ook lastig om iets in één keer goed op papier te krijgen. Je moet wel heel goed nadenken over wat en hoe voordat je de zin daadwerkelijk op papier brengt. Slordigheden, spelfoutjes en verkeerde zinsopbouwen worden je niet vergeven. Bovendien heb ik een uur later alweer hele andere teksten in mijn hoofd die op dat moment weel gevatter, origineler en aardiger lijken. Hot en her wisselen zich in mijn hoofd nou eenmaal voortdurend af en een idee of plan wijzigt en ontwikkelt zich daardoor continu. (Ik kan natuurlijk ook Kasper’s voorbeeld volgen en hele zinnen gewoon wegkrassen om de nieuwe tekst vervolgens boven, onder of over het origineel te schrijven.)

Zo was ook mijn traktatie plan voortdurend in ontwikkeling. Zo bedacht ik me de avond van tevoren rond sluitingstijd nog even dat ik de ingrediënten van twee recepten wel kon combineren om de traktatie nog net wat specialer te maken. Ik slaagde in supermarkt nummer drie en kreeg gelukkig veel positieve feedback op de aardbeien in balsamicoazijn- honing- munt dressing met pistachenoten. De avond daarvoor had ik de munt al gehakt en lang voordat de rest van familie ontwaakte sneed ik de aardbeien uit het eerste van zeven bakjes al in partjes van vier. Tja, voor wat hoort wat en trakteren op taart, dat doet iedereen al.

Aan deze traktatie zelf was ook al een heel proces voorafgegaan. En tijdje terug had ik bedacht dat na-de-lunch het geschiktste moment was en aardbeien het geschiktste ingrediënt. De zoektermen toetje, gemakkelijk en aardbeien leidden mij al snel naar een aardbeien tiramisu. Omdat ja alles wat je uitserveert eerst zelf moet proeven stond er voor dat weekend een aardbeien tiramisu op het menu. Eerst langs alle natuurwinkels gefietst op zoek naar glutenvrije lange vingers omdat ik anders de helft van het proefpanel uitsluit om vervolgens de aardbeien bij het fruitstalletje in de buurt te kopen. Elk weekend kopen we hier overheerlijke, kwalitatief goede en betaalbare aardbeien. “Sorry mevrouw, de aardbeien zijn op dit moment extreem duur. De eerste plukronde is geweest etc. etc. etc. “ En dus aten wij ’s avonds relatief dure, glutenvrije maar overheerlijke aardbeien tiramisu en was de traktatie een feit. Althans, voor even, want in de avond ging ik mezelf afvragen hoe ik tiramisu voor plusminus 25 collega’s moest vervoeren…

En toen was het "afscheid" daar, inclusief een speech die ik niet had voorbereid en die ik eigenlijk best opnieuw zou willen doen. Ik had er wel over nagedacht, maar het idee was nog te veel in ontwikkeling zullen we maar zeggen. Het was nog niet klaar om uitgesproken te worden. Misschien daalt de realisatie dat ik een warm bad aan collega’s ga verlaten ook pas nu in. Gelukkig is het overgrote deel van mijn collega’s man en gaat de liefde spreekwoordelijk door hun maag. Ik had de prioriteit dus goed gesteld en mijn traktatie inspanningen zijn goed aan ze besteed. Waar een ander wellicht denkt: “Je kan er maar druk mee zijn”, ben ik blij met de twee nieuwe recepten!

Nu nog even snel mijn out-of-office aanzetten en ruimte maken in mijn hoofd voor de plannen en ideeën die komen gaan.