28. jun, 2018

Zomaar een columnist

Gisteren kwam de verwachte afwijzing. Ik weet niet of ik het had gekund. Ik weet ook niet of ik het vanuit mijn werkgever had gemogen. Ik weet wel dat ik het heel stoer van mezelf vind dat ik het heb gedurfd! Ik heb zomaar gesolliciteerd en had daarbij helaas 159 concurrenten...

 Zomaar een sollicitatie

“Meer ruimte voor het dagelijkse leven.” Het staat er echt en het klinkt als muziek in mijn oren. Ik ben gelijk fan van de nieuwe indeling en look & feel van het FD magazine. Een jaar terug heb ik DWDD nog ongevraagd geadviseerd om een thema aflevering te doen met (echte) mensen uit de praktijk. Vooralsnog zie ik ze niet aanschuiven. Ik hoorde wel de bijdrage van Dries Roelvink op NPO1 die met zijn volkse mening tegenwicht biedt aan de hoogdravende gesprekken van Sven Kockelmann. Een beetje gezocht maar ik vind het verfrissend, een goed begin.

De dagelijkse praktijk is in ieder geval precies wat ik vaak mis. Wat ik lees en zie in de media sluit niet aan bij wat ik zelf dagelijks ervaar. Hoe vaak zit er niet een ingezonden brief in mijn hoofd. Liggen de vragen op het puntje van mijn tong. Heb ik suggesties voor het creëren van draagvlak en denk ik de zaken beter te kunnen duiden.

Afgelopen jaar is er op mijn werk georganiseerd. De verleiding van de exit-knop was groot maar ik ben gebleven. Het denkproces resulteerde wel in een nieuwe hobby, het schrijven van een blog die ik via Facebook deel. Nu ik erover nadenk is de rode draad eigenlijk “De praktijk van zomaar een werkende moeder” in deze maatschappij en tijd. Sinds de start heb ik er een haat liefde verhouding mee. Wat wil ik er mee bereiken? Wie zit erop te wachten? De blijk van herkenning geeft mij veel voldoening en ik groei van positieve feedback. Elke keer is het delen ervan een Erfolgserlebnis en loop ik tijdelijk over van energie. En die energie schoot door mij heen toen ik de “vacature” onder ogen kreeg. Wat een gave kans om zomaar een groot podium te kunnen krijgen.

Als moeder van twee nog jonge kinderen, dochter van een vader die aan de gevolgen van de ziekte van Parkinson is overleden, werknemer bij een masculiene organisatie, zus, partner en vriendin maak ik genoeg dagelijks leven mee. Er zijn weinig onderwerpen die ik geen praktijktintje kan geven. En wie daar op zit te wachten? Het antwoord hierop kijk ik bij mijn mannelijke collega’s af. En dus negeer negeer ik het weifelende stemmetje in mijn hoofd. Dit is wat ik leuk vind. Dit is wat ik kan. En daar heeft de FD lezer maar mee te dealen!