17. jun, 2018

Zomaar vrij

Als je om aandacht verlegen zit is het aankondigen en nemen van een sabbatical een hele goede manier om deze te genereren. Men informeerde de afgelopen week in ieder geval vaker naar mijn sabbatical dan naar mijn eerste wortelkanaalbehandeling die ik afgelopen maandag heb ondergaan.  Wat een opluchting was dat zeg! Een week geleden was ik vanaf de middag één hoopje ellende. Ik kan zelfs gewoon weer koud water en hete thee drinken zonder te verkrampen van pijnscheuten al merk ik dat ik het nog steeds niet helemaal vertrouw. Grappig is dat hoe zo’n lijf functioneert en je op een gegeven moment enkel de éne kant het gebit gebruikt.

Al een paar weken had ik last van alle (?) kiezen in mijn linker bovenkaak bij eten en drinken van warm en koud. Op een gegeven moment ervoer ik ook genoeg pijn om een tandartsafspraak te maken en die maak ik niet echt heel snel. Het is alleen al de houding waarin je je op een tandartsstoel bevindt die een bezoek niet heel aantrekkelijk maakt. Als de stoel eenmaal in de finale behandelpositie staat glijd je er net niet achterover weer af. Vervolgens lig je geheel weerloos op die stoel en wacht je lijdzaam op wat komen gaat. Je kan niet anticiperen op de pijn die ineens komt en het spreekwoord door merg en been is denk ik op een tandartsstoel bedacht. Natuurlijk had ik van tevoren het internet al uitgebreid geraadpleegd. Bij de zoektermen klachten-bij-warm-en koud kwam ik de wortelkanaalbehandeling vaker tegen dan het-gaat-vanzelf-weer-over. En bij het horen van het woord wortelkanaalbehandeling brak het zweet me uit. De tandarts tikte op mijn kiezen (geen pijnlijke kies te lokaliseren), maakte een foto (niets te zien) en stuurde mij onverrichter zaken weer op mijn fiets huiswaarts. Het voelde een beetje als fake news en instinctief wist ik dat er op kortere termijn wellicht weer een bezoek zou volgen. En zo verstreken wat weken en omdat ik ook bovenkaak heb, ik prima “lauw” door het leven kon gaan en de pijnscheuten bij een “foutje” na een tijdje altijd weer wegtrokken kon ik, tegen beter weten in, nog hopen op een ‘en-toen-waren-de-klachten-ineens weg” scenario. Tot ik op een dag mijn 10.000 passen ging zetten, mijn speeksel warm werd (?) en ik ineens zo’n ondragelijke pijn kreeg dat ik het rondje niet meer afmaakte. De pijn zakte alsnog wel weg maar de volgende dag, ging ik toch maar bellen voor een vervolgafspraak. Ze was op cursus maar de assistente belde mij vrijdag middag terug. Ik kon gelijk maandag komen, maar ze adviseerde een afspraak te maken met de spoedpost om een mogelijke behandeling al in het weekend te starten. Dit advies had ik niet verwacht en na wat twijfel (hoeveel spoed heeft het nou) heb ik gebeld. Tijdens het bellen kreeg ik het snel benauwd en dacht aan die tandarts die net aan zijn diner begonnen was en voor mij naar de praktijk moest komen. Ik had ineens helemaal geen pijnen meer en zocht bij voorbaat al allemaal excuses. “Gelukkig” heeft de tandarts zijn diner niet hoeven te onderbreken. Via de assistente van het Kennemerland noodnummer kreeg ik te horen dat mijn geval niet als spoed werd beoordeeld. Bij gevoelige tanden kon ik andere tandpasta gebruiken…

En toen gingen we lunchen op zondag. Vanaf toen kon ik de pijnlijke kies uitstekend lokaliseren. Op een gegeven moment vond ik een modus om ermee om te gaan. Ik mocht niet te veel bewegen, niet kauwen, alleen lauw drinken, moest de kiezen een beetje van elkaar houden en dankbaar zijn dat het in Shanghai was gebeurd. Maandag om 9:00 was het leed geleden, was mijn eerste wortelkanaalbehandeling een feit en zat ik weer op mijn fiets huiswaarts. Om bij te komen van het avontuur en in afwachting van de enorme napijnen stuurde ik een informatief appje richting werk en nam de rest van de dag vrij. De napijnen bleven uit en de opluchting was zo groot dat ik bij mooi weer wat langslepende huishoudelijke klusjes geklaard heb.

Op de eerste dag van mijn sabbatical volgt deel twee van de behandeling en de spanning stijgt ondanks deze (wederom) positieve ervaring alweer. Op internet heb ik gelezen dat de verdoving voor een tweede behandeling niet altijd nodig is. De zenuw is al dood en kan geen pijnklachten meer geven bij het opnieuw uitboren en vullen van de kies. Nou ik hoef geen bewijs hiervoor., doe mij maar gewoon weer een verdoving. Ik hoef die dag in ieder geval niet meer vrij te nemen om bij te komen. Daar heb ik vanaf die maandag zes maanden de tijd voor. Ik zal mijn opluchting ook wat temmen, zodat ik ze niet alleen met huishoudelijke klusjes ga vullen.