7. jun, 2018

Zomaar een oplossing

Na een jaar van “Zomaren” moet ik uitkijken dat ik niet in herhaling val. Ik heb al een keer over het glutenvrije kamp geschreven en ook over de dynamiek die ontstaat tussen jongens op een verjaardagspartijtje. Beiden hadden we vorig weekend aan de hand. Terwijl het glutenvrije kamp nog wel een paar keer voorbij zal komen vierden we afgelopen weekend wel het laatste jongenspartijtje in deze vorm. Daar ben ik niet per se heel rouwig om en zo was ik zaterdag avond extra opgetogen toen ik alle enthousiaste jongens uitzwaaide terwijl binnen de confetti werd opgezogen.

De volgende ochtend zag ik Isa en haar zoon bij Pauw en moest ik gelijk terugkomen op mijn blijdschap van de vorige avond. Als je een zoon hebt die al 3 tussenjaren thuis doelloos en blowend doorbrengt denk je vast met weemoed terug aan de dynamiek van de rollebollende jongens en hun ballonen. Ze zaten samen bij Pauw om zijn webserie en book over de uitdagingen van generatie Z te promoten. Generatie Z is een generatie die maar niet kan besluiten wat ze wil. De promotie mislukte en Isa en haar zoon kwamen allebei bedrogen uit. Isa omdat ze geen steun kreeg en haar zoon omdat zijn poging zijn gedrag te legitimeren met een generatie Z als excuus niet aansloeg. Herkenning, bijval en interesse van de tafelgasten bleef volledig uit. Pauw mocht van Isa niet te streng doen en toen hij het toch deed raakte haar zoon enkel geïrriteerd en was het Isa die gelijk alle schuld op zich nam. En terwijl hij de schuld gaf aan alle druk die vanuit de maatschappij werd uitgeoefend, dacht de rest van de tafel er het zijne (wat een gepamperde jongen) van. Freek de Jonge probeerde nog wel een bemoedigende wending aan het geheel te geven, maar dat Isa hem harder had moeten aanpakken bleef de afdronk van het gesprek aan tafel.

Het ritueel aan tafel is mijn allergrootste schrikbeeld. Een oordeel vellen is zo makkelijk en ik had echt met Isa te doen. Net alsof het haar schuld is. Zinnen zoals “Daar heb je mij.” “Het is ingewikkeld.” en “Misschien had ik hem vaker een schop onder zijn r… (bips) moeten geven.” verwoorden de dilemma’s die opvoeden voor een (te) lieve moeder met zich meebrengen. Ze zal zeker een poging gedaan hebben om te schoppen en hij zal zeker aangevoeld hebben dat haar dreigementen halfslachtig waren. Haar mantel der liefde lijkt mij ook wel heel groot, maar de wereld zit overvol prikkels en mogelijkheden. Zo gek vind ik haar ge-pamper niet wanneer je ook nog eens te maken hebt met de gevolgen van iemands keuze om uit het leven te stappen. “Het is al vijf jaar geleden”, zei een (te) consequente moeder tegen mij afgelopen weekend. Daar word ik plaatsvervangend boos om. Hoezo al?! Ik behoor ook tot de groep (te) lieve moeders. Mijn opvoedmantra’s zijn in ieder geval voor een groot gedeelte al in rook opgegaan. Mijn éne kind kokt al zijn hele leven van alle verschijningsvormen van gekookte aardappel. De (te) consequente moeder zal vast zeggen: “Hij moet eten wat de pot schaft. Als hij honger heeft gaat hij vanzelf eten.” Dat zal, ik bereid al tijden gewoon een alternatief, hoe beperkt de keuze ook is. Ik hoef niet te zien hoe hij betraand en wel een stuk aardappel wegwerkt. Daar word niemand blij van. En bij een gewicht van 30,2 kilo en lengte van 148 cm ben ik al lang blij dat er gegeten wordt. Het andere kind eet het trouwens wel allemaal en dat ook nog eens in alle variaties, grote hoeveelheden en het liefst de hele dag door. Zelfde moeder (en vader), zelfde aanpak en toch een volledig andere uitkomst. Het éne kind is wel schopbaar, het andere niet. Soms veroorzaakt een schop alleen een blauwe plek en soms het duwtje. En dat heb je als ouders maar mooi aan te voelen. En daarom vind ik werken in de automatisering ook zo fijn. Andere uitkomsten hebben altijd een duidelijk aanwijsbare oorzaak en er is altijd een oplossing!