19. mei, 2018

Zomaar een diploma

“Je mag zo lang wel onze bezoekerspas gebruiken.” Het was eruit voor ik er erg in had en ik voelde de buikpijn al spontaan opkomen. Hoe ga ik dit nou weer thuis uitleggen. Na een gesprek geef ik zomaar één van onze twee passen aan iemand, zonder afspraken of restricties. Het was natuurlijk niet zomaar iemand, het was de nieuwe buurvrouw die kennis kwam maken, maar toch. Ik had amper 10 minuten met haar gesproken. Ze vroeg hoe het met parkeren zat en vertelde dat ze al een boete had gekregen. Mijn aanbod is dan toch het logische gevolg? Ik vind van wel. We hebben er toch twee, betalen ervoor en gebruiken ze bijna nooit! Mijn als kind zelf verzonnen spreekwoord ”Wie het breed heeft, die het breed geeft” is hier van toepassing. Waarom niet één pas uitlenen, als je er twee hebt. De reprimande viel gelukkig mee en dus wacht ik geduldig de terugkomst van de pas af… Wie goed doet, die goed ontmoet. Althans, dat zegt de theorie. De praktijk is wel wat weerbarstiger en in deze maatschappij lijkt het steeds minder van toepassing.

Voor de rest komt de sabbatical nu wel heel snel dichterbij, al heb ik het idee dat iedereen om mij heen het idee heeft dat het er alweer bijna opzit. Blijkbaar heb ik er zoveel aandacht aan gegeven dat iedereen elke keer weer informeert hoe het bevalt. Ik heb het natuurlijk ook gelijk tegen de nieuwe buurvrouw verteld…:-) Nu het op het werk ook weer drukke tijden zijn en ik mijn dagen meer dan kan vullen met (leuke) ad hoc verzoeken, krijg ik wel een beetje de kriebels. Ook op het werk heb ik de neiging de oplossingen te vinden voor de “problemen” van anderen en blijkbaar ondervind ik daar (naast af en toe wat frustratie) een hoop plezier en voldoening van. Hoe ga ik dat halve jaar mijn tijd vullen? Wensen sommige mensen mij terecht veel succes? Of ga ik er oprecht van genieten? Waar haal ik de voldoening en het schouderklopje vandaan? In een huishouden met kinderen ontmoet je niet per se het goed als je goed doet. Het spreekwoord dat hier thuis meer van toepassing is, is van die éne vinger gevolgd door de hele hand. Die is trouwens op sommige volwassenen ook zeker van toepassing. Over het algemeen wordt hier thuis het spreekwoord “voor wat hoort wat’ redelijk eenzijdig toegepast.

Eerst nog een weekje naar mijn zus in Shanghai voor de diploma uitreiking van mijn neef. Dat is in het buitenland toch altijd een hele happening en sjieke bedoening. Ik heb dat zelf ook mogen meemaken 27 jaar geleden als Class of 91 member. Het leek wel een Hollywood film. Dus zitten er allerlei stijlen, variaties en combinaties kleding in mijn koffer boven op wat Nederlandse strooisels. Ik heb er zin in, even geen bezoekerspasjesproblematiek en er helemaal tussenuit. Dat gaat ook heel snel in een andere wereld, want China is toch wel “different cook”. Trouwens vroeger is er een schilderij voor mij gemaakt met mijn levensloop volgens de/een Chinese astrologie. Hoofdthema sluit eigenlijk mooi aan bij wat ik schrijf over mijzelf. Ik eindig niet op een enorme stapel kussens (= teken van welvaart), maar ben vriendelijk voor de wereld en wordt daarom door de wereld gedragen (?). Alleen jammer dat het spreekwoord ‘Van een andere planeet komen” bestaat. Dat doen andere mensen namelijk nog wel eens. Ik help mensen nou eenmaal liever “op het kussen” dan dat ik per se “op het kussen moet zitten".