13. mei, 2018

Zomaar een grap

"De praktijk van zomaar een werkende moeder". Zou dat de lading van mijn blogs tot dusverre een beetje dekken? Ik vind het eigenlijk nog niet “pakkend” genoeg. Beetje afgezaagd. Op dit moment ben ik voor een opdracht op zoek naar mijn overkoepelende thema en toon. Het bedenken van een onderwerp vind ik altijd het lastigst als ik begin met schrijven. Over sommige blogs doe ik heel lang en sommige blogs zijn binnen een uur geschreven. Soms begint mijn hoofd gelijk chaotisch te borrelen en soms probeer ik krampachtig iets ergens van te vinden. Je moet eigenlijk iets of iemand hebben die je kan gebruiken al leidraad. Ik het begin had ik dat ook. Toen waren het de heren van Evers staat op. Ik becommentarieerde de vrouwonvriendelijke grappen die ze maakten. Grappen waar ik zelf ook hard om moet lachen. Grappen die op mijn werk ook (te) veel gemaakt worden. Grappen, waarvan je eigenlijk af en toe als vrouw moet zeggen dat ze iets te ver gaan. Dat was ook wel een beetje het plan dat ik had. In mijn enthousiasme had ik bedacht dat het commentaar op termijn zou opvallen en zou leiden tot minimaal een vrouwelijke sidekick in het programma. Dit plan is een beetje (hahaha) mislukt en nu stopt Edwin ermee. Achteraf kan ik wel hartelijk lachen om mijn geheel onrealistische plan. Het gaat om de energie die ik voelde op het moment dat ik het bedacht. Andere thema’s die mij aanspreken en voorbij zijn gekomen zijn de werkende moeder, het glazen plafond, financiële onafhankelijkheid en vooral ditje en datjes. De laatste tijd gaat het (te) vaak over de kinderen en mijn opvoeddilemma's. Iets wat ik eigenlijk probeerde te vermijden. Zij hebben niet gekozen voor mijn nieuwe hobby en ik hoop maar dat ze er later geen last van krijgen. Het is wel het makkelijkste thema. Dagelijks doe ik inspiratie op en krijg ik meer dan genoeg kopij van ze aangereikt. Vandaag nog op Facebook gedeeld dat mijn Moederdagcadeau tot stand is gekomen dankzij de vlog van Bibi. Zijn laat in haar video 5 super coole, snelle, makkelijke en mooie Moederdag DIY’s (?) zien. (En die van mij zijn er ook nog in geslaagd het aller makkelijkste cadeau te kiezen … :-))

En de toon? Toon komt eigenlijk voort uit wie ik ben. Ik probeer het vingertje achterwege te laten en meer vanuit verbazing de situatie waarin ik me bevind te beschrijven. Zoals laatst toen ik mijn zus met de auto naar Schiphol bracht. Er reed een andere auto voor mij, we hadden gezamenlijk te maken met een rode golf en moesten binnen een halve kilometer wel 4 keer stoppen. 4 Keer miste ze het het-is-groen-moment, 4 keer toeterde ik , 4 keer keek zij op, 4 keer keek zij daarna naar het stoplicht en 4 keer trok zij vervolgens op. Ook de juf die zonder te blikken of te blozen een potje Typex tevoorschijn haalde om de verkeerde naam in het rapport te corrigeren verbaasde mij. En hoe te reageren als een afdelingshoofd niet in dezelfde lift als één van haar bewoners wil stappen omdat hij een beetje gek kan doen?

Ook wel een beetje verbazing toen ik het musicalscript las. Mijn zoon moet zijn vrouw een paar keer aanspreken met de titel vrouwtje en wijfie. Overdreven? Azijnpisser? Waarschijnlijk wel, maar ik hoop dat hij het later niet doet! Ik heb het ook niet tegen hem gezegd. Van kleins af aan heb ik het woord kont bij het voorlezen vervangen door het woord bips. (Ik vind kont zo ordinair klinken….) Kont is daardoor een beetje een beladen woord geworden en als ze nu iets voorlezen waar het in voorkomt, wordt het ook standaard vervangen. Stel je voor dat ik ook een alternatief zou verzinnen voor de aanspreektitel van zijn vrouw, dan bederf ik zomaar de gemakkelijk te maken, (vrouwonvriendelijke) grap.