20. apr, 2018

Zomaar een speeltoestel

“Apparaten zijn het nieuwe lego” is de mantra waarmee ik tegenwoordig mijn schuldgevoel probeer te overstemmen. Ruim een jaar geleden begon ik met het rooster waarbij de kinderopvang (tegen mijn heug en meug) werd beperkt en ik op sommige dagen de kinderen na school thuis verwelkom. Aanvankelijk begonnen we nog braaf aan de eettafel. We speelden (zij het onder lichte dwang) een spelletje en dronken (ik dan) een kopje thee. Dat hoor je als moeder toch zo te doen… Heel lang heb ik het niet volgehouden. Ik houd zelf helemaal niet van spelletjes, ben het entertainen zat en er is ook altijd een reden om de laptop nog even aan te zetten. Tegenwoordig vertrek ik naar boven en komen beneden de apparaten tevoorschijn. Ik heb de strijd (grotendeels) opgegeven, al gaat het nog niet van harte. Ja, we leven in een andere tijd, maar als ik ze onder dwang “uitlaat”, dan slaan ze geen speeltoestel over. Ik word toch echt blijer van bewegende kinderen. In de weekenden pak ik de apparaten nog wel af. Ik kan de aanblik van twee kinderen die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met een koptelefoon op naar een scherm staren nog niet aan. Gelukkig sporten ze wel en gaat dat nog steeds zonder protest, welke live stream ze daar ook voor moeten missen. Het is een hele generatie die zo opgroeit.

Maar hoe zit dat dan bij mij? Een ieder die mij appt of een bericht in andere vorm stuurt krijgt in 99% van de gevallen gelijk een antwoord. Daar zit trouwens ook niet iedereen op te wachten heb ik gemerkt, dus temper ik mijn enthousiasme soms en bouw ik wat wachttijd in. Een maand terug kreeg ik een reactie op een mail die ik afgelopen zomervakantie verstuurde?! Dat zou mijn nou nooit kunnen gebeuren. Te druk om een paar letters te typen ben ik nooit. In de auto app ik niet en ’s nachts staat hij uit, maar voor de rest heb ik mijn telefoon altijd binnen handbereik... In de avonden spendeer ik ook de nodige tijd achter de (werk)laptop; waar zou ik zijn zonder internet? Waar haal ik die ideeën voor de traktaties vandaan? De plaatjes voor het fotoshoppen? De glutenvrije tips? Mijn gejatte creatieve ideeën? Waar vind ik anders de oefeningen die je moet doen om van je muffin top (!?!) af te komen… Naast internet ben ik ook fan van Facebook. Ik vind het een heerlijke afleiding. Ik krijg er geen irreëel beeld van en vind door Facebook ook niet dat het gras ergens anders groener is. Al mijn vrienden delen lief en leed. “Vrienden” die nooit wat posten ontvriend ik wel af en toe. Ik hoor ze al zeggen: “Die heeft ook geen leven dat ze zoveel op dat oppervlakkige Facebook zit.”, terwijl ze stiekem wel leuk alles meelezen… Zelfs mijn blog deel ik via Facebook en dat vindt ook niet iedereen een goed idee. Wat betreft de privacy ben ik een beetje naïef. We zijn door de jaren heen op allerlei manieren beïnvloed en gemanipuleerd, ook zonder Facebook. Misbruik van gegevens is een gevaar van de huidige tijd, daar ontkom je ook niet aan door van Facebook af te gaan.

Alleen ben ik wat selectiever dan de kinderen. Ik gebruik het internet niet om naar het filmpje van Patty Brard te kijken die van een springplank plat op haar buik valt. Ik volg ook niet de ontwikkeling van een te vroeg geboren tweeling. Ik gebruik het ook niet om uren achterelkaar hetzelfde spelletje te spelen. Ik haal er niet de inspiratie voor mijn taalgebruik vandaag en de sites die uitleggen hoe je vuurwerk maakt weet ik ook niet te vinden... :-(  

Ik zit tegenwoordig wel net als de kinderen in talloze app-groepen en zinloos appen kan ik dan ook net zo goed als zij. Was het maar het nieuwe lego, dan liet Kasper het links liggen! Want eenmaal op een apparaat kijken ze niet meer op of om.