11. apr, 2018

Zomaar een nacht

Vanochtend werd Kasper weer eens laat wakker. Mijn trouwe fans weten dat dit nooit zomaar gebeurt en zo was er vanochtend ook weer een verklaring. Sinds gisteren hebben we een jongentje met elf elastiekjes in zijn mond in huis. Ze zitten om de kiezen heen en moeten ruimte maken voor wat nog komen gaat. Het is behandelplan B nadat blokbeugel A na vijf maanden geen mm beweging heeft gekregen in zijn onderkaak. Hij krijgt nu een herbst (?!) met hyrax (?!) die het klusje in negen maanden moeten klaren. Gisteren begon de onderneming met het plaatsen van elastiekjes. De orthodontist zei dat ze eventueel voor een zeurderig gevoel zouden kunnen zorgen. Nou, ik denk dat een ieder met een stukje van het één of ander tussen de kiezen en zonder tandenstoker kan beamen dat de aanduiding "zeurderig" de lading niet dekt. En hij heeft er elf! En zo kwam er midden in de nacht een huilend jongetje naar beneden omdat hij al twee uur wakker lag van de (tand)pijn. Na een paracetamol viel hij gelukkig weer in slaap. Ik natuurlijk niet. Het liefst neem je de pijn van hem over en zo begint het hoofd te malen zoals het alleen midden in de nacht kan malen.

Is deze "martelgang' nou echt wel nodig? Ik had geen overbeet maar mijn tanden staan ook weer scheef. Had ik op mijn twaalfde überhaupt al een beugel? Welke zekerheid krijgen we dit keer op kans van slagen? Waarom ken ik verder niemand met eenzelfde behandelplan? Krijgt hij echt zo'n last van die overbeet en waarom moet het allemaal zo recht? We kunnen ook gewoon wachten tot hij zeventien is en alles via een operatie rechtzetten, zoals dat recentelijk bij de zoon van een vriendin gebeurd is. Dan hoeven we de komende acht weken ook niet op de meest onmogelijke tijden naar de orthodontist Ik smeed plannen om meerdere second opinions binnen te halen en met elke minuut die verstrijkt wordt mijn missie duidelijker, word ik rancuneuzer en mijn strijdplan bloedlustiger. Ze pijnigen mijn weerloze kind en ik zal en moet deze barbaren stoppen …

Gelukkig wordt het altijd weer licht en ziet de wereld en ook Kasper er bij daglicht wat minder zielig uit. Hij zegt dat het al wat went al eet hij zijn korsten niet en is een appel niet het meest handige fruit om mee naar school te geven. Als ik beloof zachte bolletjes in huis te halen voor de komende dagen, komt Anouk in opstand. Het is natuurlijk niet eerlijk als haar broer zachte bolletjes krijgt en zij niet. Ik beloof haar met luide en geïrriteerde stem dat ik ook zachte bolletjes voor haar regel wanneer zij tandpijn heeft door elastiekjes (ja het aantal maakt me dan niet echt meer uit ). De rest van mijn gedachten deel ik op dat moment maar niet … grrrr.

Het ochtendritueel gaat onverstoord verder en Kasper telt zoals opgedragen consciëntieus het aantal elastiekjes voor de spiegel. Het zijn er nog steeds elf en dus vertrekt hij richting school. Ik begin thuis met werken en gelukkig zijn de woorden herbst, hyrax en elastiekjes al snel ver weggezakt. Het zal allemaal wel goedkomen. Dat ga ik nog wel missen, de afleiding die ervoor zorgt dat mijn hoofd niet in constante staat van malen/zorgen/anticiperen verkeert. Daar zijn moeders nou eenmaal heel goed in. Het is voor de gezondheid van de orthodontist in ieder geval gunstig dat het inbrengen van de constructie ruim voor begin van mijn sabbatical afgerond is.