24. mrt, 2018

Zomaar een oudere zus

Aanvankelijk zaten we op een Vlaamstalige school, maar toen duidelijk werd dat we niet naar Nederland zouden teruggaan kregen we Duitse bijles en startten we op het Johan Gottfried Herder Gymnasium. Van het begin kan ik me mij alleen herinneren dat ik geen cijfers kreeg voor de dictees maar wel indruk maakte tijdens de grammatica toetsen. Waarschijnlijk was ik de enige in de klas die wist welke regel in welke situatie toegepast moest worden. De echte herinneringen beginnen in het tweede jaar, toen er nog een meisje in de klas kwam. Het klikte gelijk en zo kreeg ik rond mijn 12de wat je tegenwoordig denk ik een bff noemt. We hadden veel overeenkomsten. We waren nieuw in de klas, hadden beiden in het buitenland gewoond, onze vaders werkten voor hetzelfde bedrijf en we hadden vooral allebei een oudere, knappere en stoerdere zus die erg in trek was bij de jongens uit onze klas. Wij vonden dat we daar vreselijk onder te lijden hadden.

We waren ook best verschillend. Zij was talig, ik meer bèta. Zij was de dame (knoeide wel altijd en overal) en ik de wat sportievere uitgave. Zij de drama Queen met hoge pieken en diepe dalen en ik de nuchtere realist. Het was een leuke tijd waarin we samen veel beleefden, hard meezongen onder begeleiding van gitaren in de Jugendgruppe van de kerk, voor het eerst verliefd werden op veelal dezelfde jongens, drie nachten op fietstocht gingen en vooral heel veel tijd aan de telefoon doorbrachten. We konden al heel jong uren over het wel en wee van het leven filosoferen. Ons lijflied was: “Das Leben ist grossartig und irgendwann geschmacklos wie in Driegroschenroman” van Reinhad Mey.

Na 4 jaar vertrok ik uit Duitsland en werden de telefoongesprekken vervangen door lange brieven c.q. boekwerken. Wat was ik blij wanneer mijn vader weer met een dikke enveloppe thuis kwam. Minimaal 10 kantjes vol vreugde, verdriet, analyses op afstand en natuurlijk reacties op wat ik eerder had geschreven. Zo bleven we op de hoogte van alle details in ons leven. Toen ze trouwde lang geleden heb ik veel van de brieven overgetikt en ingebonden als boekwerk aan haar gegeven. Ik had er eigenlijk ook één voor mijzelf moeten maken. Het was een genot om ze opnieuw te lezen. In de zomervakanties gingen we samen op pad. We waren au pair in Kansas City, liepen stage in Parijs en reisden door Thailand.

Toen ik in Maastricht ging studeren was er aanvankelijk ook nog wel regelmatig kontakt. Ruim 10 jaar geleden zijn we nog voor het laatst samen gaan skiën. (Ik zie haar nog vol afschuw kijken toen ik de kolf tevoorschijn haalde…) Gezien de afstand en het drukke leven van de afgelopen jaren werd het kontakt wel steeds minder. Ik weet nog goed dat ze mijn verjaardag 3 jaar geleden voor het eerst “vergat”. Nou geeft niemand zo weinig om een verjaardag als ik, maar leuk vond ik het niet. Ze was voor mij een zekerheid. Sindsdien werd het steeds meer eenrichtingsverkeer en uiteindelijk verwaterdere het kontakt volledig. De laatste tijd denk ik weer vaker aan haar als ik Anouk zie. Door haar heb ik tenslotte geleerd hoe ik met een drama Queen moet omgaan en welke leuke kanten deze eigenschap heeft.

Onlangs hoorde ik dat haar moeder vorig jaar is overleden. Toen ik als antwoord op mijn mail wederom een onderkoelde reactie kreeg heb ik haar gevraagd of er iets aan de hand was. En dat was zo. Ze wilde met het verleden breken, het juist niet opzoeken. Herinneringen aan vroeger maakten haar verdrietig. Haar leven was al een tijdje heel vermoeiend geworden en ze had gewoon de tijd niet om kontakt te onderhouden. Daar werd ik natuurlijk wel verdrietig van. Ik gun haar met heel mijn hart dat er betere tijden komen en dat ze weer kan leven. Zij heeft dat van mij zo vaak lichter gemaakt.

Haar mail heeft veel indruk op mij gemaakt. Op weg naar mijn werk heb ik afgelopen week mijn “auf Deutsch”-CD weer eens uit het dashboard kastje gehaald. Het bevat Duitse liederen uit de periode dat ik meer Duitse dan Nederlandse was. Heerlijke meezingers beginnend bij de Titelsong van Heidi tot een Kölsche Carnavalskraker aan toe. In mijn herinnering waren het juist hele mooie en onbezorgde jaren. Heerlijk om terug te denken aan hoe eenvoudig het leven toen eigenlijk was. Ons lijflied staat er helaas niet op. Maar het lied is dan ook niet per se gebonden aan die periode. Dit lied is helaas nog steeds zo af en toe van toepassing. Das Leben ist grossartig und irgendwann…