10. mrt, 2018

Zomaar een uitnodiging

De eerste week zit er alweer op. Het was een heerlijke vakantie en voor volgend jaar toch eens kijken naar andere reisdagen. Na elke lange rit vraag ik me weer af hoe mensen de hele nacht kunnen doorrijden, of hoe het kan dat veel van de mannen het hele stuk alleen rijden. Na thuiskomst volgde het wassen, boodschappen doen, werkmail wegwerken, agenda bekijken, taken verdelen en aanstaande festiviteiten voorbereiden. Anouk is binnenkort jarig en dat betekent nadenken/kopen van kadootjes, traktatie uitzoeken/uitproberen, feestje informeren/vastleggen en maken van de uitnodiging. Na een avondje googelen zijn alleen de kadootjes nog geregeld. En er is op het hele internet geen makkelijke-met-veel-effect traktatie meer te vinden! De tijd begint te dringen.

De week begon met een bijeenkomst ter voorbereiding van de groep 8 festiviteiten. De musicaltraditie is voor mij een onbekende maar ik heb het gevoel dat het een hele toestand wordt. En groot nieuws, Kasper wordt geen steen… Hij kwam vandaag thuis met het script en de rol die hij noemde had een naam! Nou maar hopen dat niet alle jongentjes op deze rol azen… Ik heb nu al het gevoel dat de musical en groep 8 genoeg stof opleveren voor een aflevering van de Luizenmoeder. Ik vind het een heerlijke en herkenbare (ik zie genoeg trekjes van mij in de verschillende personages) serie, al ben ik waarschijnlijk de enige die tot drie drie keer toe een traantje moest wegpinken om wat juf Ank wordt aangedaan. In ga in ieder geval schminken en mijn naam staat ook achter de ouder-afscheids-act. Hoe dat zo is gekomen weet ik eigenlijk niet meer…. Ik opperde enthousiast wat ideeën en zo geschiedde. Het gevolg was dat ik de hele nacht in bed aan het rijmen ben geweest en uiteindelijk om 5:00 maar ben opgestaan om het op papier te zetten. “We moeten leren ons hoofd rustig te krijgen!” schreef mijn zus in een reactie op mijn app. Ja, dat moeten we en ik heb nog een maand of 4 de tijd en voldoende hulaanbiedingen van andere ouders, uhhh moeders.

Verder was het deze week internationale vrouwendag (8 maart zag ik toevallig) en hoorde ik de minister op de radio met een quotum “dreigen” omdat de groei van de vrouwenparticipatie zo tegenvalt. Op zich ben ik wel voorstander van een quotum, maar enkel een quotum levert alleen maar negatieve krantenkoppen op vrees ik. Je moet vrouwen eerst helpen hun eigen talenten te ontdekken en zelfvertrouwen op te bouwen. Het HR apparaat binnen een bedrijf moet gaan leren vrouwelijke talenten te spotten en ze vanaf het begin te begeleiden. En … de kinderopvang moet anders, maar deze oneliner van mij is onderhand wel bekend en wordt vervelend. Of we leggen ons neer bij de Nederlandse vrouw die liever parttime werkt en accepteren dat er talent verloren gaat. Dat zou toch jammer zijn.

Een man claimde de krantenkoppen op Internationale vrouwendag. Het is dit keer niet de bank waarvoor ik werk maar ook wij hebben genoeg ervaring met negatieve publiciteit. Ik moest gelijk denken aan al die medewerkers die uitleg moeten geven aan verontwaardigde klanten, familie en vrienden. De werkvloer die echt hun best doet om zich in te zetten voor de klant en na zo’n bericht weer met de nek aangekeken wordt. Hamers krijgt het geld en zij mogen verantwoording afleggen en goedpraten. Los van de discussie of het hem toekomt of niet, is de communicatie en manier waarop weer eens allerbelabberdst. (Hebben die mensen geen adviseurs om zich heen of zo…) Ik vind dat het getuigt van ontzettende onverschilligheid als je zonder enige voorbereiding deze mededeling zomaar uit de lucht laat vallen en laat rondzweven. Je moet toch weten wat er in de maatschappij en in je eigen bedrijf speelt, weten hoe precair het is en weten welke reacties het gaat oproepen. Bereid het dan voor! Als hij oprecht vindt dat hij dit bedrag waard is, ga dan zelf in die vuurlinie staan, laat je horen en leg zelf uit hoe het zit. Je kan het in stapjes doen of er een resultaat aan koppelen. Ga zelf op een kantoor staan, spreek met je medewerkers. Ik snap gewoon niet hoe je dit op deze manier wilt laten gebeuren. En als de discussie die nu ontstaat je niet raakt laat je dan maar lekker weg kopen en trek een lange neus.

Maar alles verliest zijn relevantie als de telefoon gaat op het tijdstip dat je een afspraak hebt met de KNO arts van Kasper. Gelukkig spreekt de hij, net als een jaar geleden, de verlossende woorden: “Er zijn geen onregelmatigheden te zien op de MRI die aantonen dat er wat achtergebleven is in het middenoor van Kasper.”  Grote opluchting. Voorlopig kan ik me nog druk blijven maken over de bijzaken van het leven…