27. feb, 2018

Zomaar achteraan

Het  is alweer heel lang geleden dat ik iets schreef. Inmiddels is mijn onbetaalde verlof administratief goedgekeurd, ben ik weer jarig geweest, heeft Kasper de hopelijk laatste, jaarlijkse mri gehad plus een schoolkeuze gemaakt, heeft de Juf van Anouk haar enorm leuk en zelfstandig bedachte onderwerp voor het werkstuk ‘emoties’ afgekeurd (er zouden geen boeken over zijn...), is er weer een valpartij met de fiets geweest inclusief een aanbod voor een afstandshealing, hebben de kinderen de griep gehad en is Anouk niet meer de enige in de familie die glutenvrij door het leven moet gaan. Laatste is voor iedereen nog even wennen.

We zijn wel gewend aan een glutenvrij kinderdieet maar nu komt daar een mannendieet bij. Mijn bord kan niet altijd meer worden leeggegeten en gedurende deze vakantie kan het aprés ski biertje niet meer. Hoe hulpvaardig iedereen ook is, het blijft gedoe en ongemakkelijk om gerechten terug te sturen omdat er toch croutons opzitten of een ober op te voeden die de extra sneetjes glutenvrij brood op de glutenvolle broodplank snijdt. Soms denk ik dat het geen toeval is dat dit juist mijn familie ‘overkomt’. mijn wens op te pleasen wordt behoorlijk op de proef gesteld nu ik mijn kroost tegen elk kruimeltje moet beschermen. Het blijft een gekke ziekte waar nog erg weinig over bekend is en de onwetendheid van anderen blijft begrijpelijk maar lastig. ‘Had hij dan zoveel klachten?’, vraagt iedereen. ‘Hoe erg kan het dan zijn.’ ‘Vitale, jonge man’, schreef de mdl arts op zijn briefje. Ik heb ook de antwoorden niet en weet alleen dat elk ingenomen gluten (het is dus één gluten) een aanslag is op de darmen, dat Anouk 5 jaar geleden een heuse metamorfose heeft ondergaan en dat ook Paul al aangeeft verschil te merken.

En zo trotseren we de ijzige kou, trekken we van hut naar hut en leggen uit wat we moeten uitleggen. Het is echt wel koud... mijn gezicht moet na een ski-vakantie altijd een beetje bijkomen van alle wintersportelementen zoals kou, wind, hoogte, slaap en drukplekken van helm en sneeuwbril. Nu mijn gezicht in deze vrieskou eigenlijk gewoon constant bevriest en ontdooit heb ik besloten de ski-vakantie ook toekomstig enkel in familiaire kring door te brengen, althans zolang ze mij nog gedogen. Begonnen als moeder de gans ben ik nu al de bezemwagen die als laatste aankomt.