22. jan, 2018

Zomaar een vaatdoek

Opdracht

Het kerstdiner is in Nederland en Vlaanderen hét moment waarop families bij elkaar komen. Een magische avond vol warmte, kaarslicht en uitgebreid eten. Soms loopt het anders. Schrijf een verhaal, essay of gedicht van maximaal 500 woorden waarin een kerstdiner centraal staat. Horror, fantasy, Young Adult, levensverhalen: alles mag. Eén tip van de jury: ‘Laat die kerstdiners maar heerlijk ontsporen’.

 Het verhaal

Ik lig op de grond en zoek mijn hakken onder het bed. Gevonden! Enthousiast kom ik omhoog en stoot mijn hoofd tegen de scherpe hoek van het nachtkastje. Het doet pijn, heel veel pijn. Boos op mijn eigen onhandigheid onderga ik de gevolgen en puf eens wat op zoek naar verlichting. Vaker gevallen, gedwee opgestaan, geïncasseerd en vooral weer doorgegaan. Dat moet nu ook gebeuren want het kerstbezoek komt al over een uur. Ineens pak ik de wekker, smijt hem door de kamer en vergeet daarbij dat hij nog met een snoer vastzit aan het stopcontact. De wekker veert terug en valt via mijn kleine teen op de grond. De tijd projecteert hij tegen de onderkant van de muur. Volgens het strak geregisseerde draaiboek moet de eerste gang onderhand wel de oven in.

“Ik kan niet eens een wekker stuk gooien!” denk ik bij mezelf terwijl mijn ogen zich met tranen vullen en mijn luchtpijp zich samentrekt. Plotseling ben ik zo klaar met mijn bijrol in dit leven. Hoe heb ik het zover laten komen. “Een succesvolle introvert”, bestaat alleen in een artikel en de voordelen van hoogsensitiviteit alleen in theorie. De realiteit komt keihard binnen. Wie goed doet die goed ontmoet? In de praktijk ontmoet vooral de omgeving het goed door dankbaar gebruik te maken van mij. De sensitieve introvert zelf is uitgegroeid tot een slaaf, een gevangene van haar eigen geweten. Zo heeft ze zich ontpopt tot de ideale moeder, (schoon)dochter, partner, werknemer en is zichzelf ondertussen volledig kwijtgeraakt. Er was en is geen opzet in het spel. Er zijn geen schuldigen. Het gebeurde gewoon helemaal vanzelf. En echt, Ik heb het geprobeerd, therapieën gevolgd, aangehoord hoe ik meer voor mezelf moet opkomen, hoe ik mijn eigen ruimte moet claimen. Maar goed doen bleef teveel voldoening geven. Veranderen is niet mogelijk. Het zal zo gaan voor de rest van mijn leven en dat is meestal ook helemaal niet erg. En dan ontstaat er een plan. Ik vertrek, nu meteen, gewoon zomaar! Niet voor altijd, maar voor even. Er is niemand thuis en dat maakt dit het ideale moment. Geen omgeving, geen schuldgevoel, geen plichtsbesef.

Ik smijt mijn hakken weer onder het bed en ren door het huis om mijn koffer te pakken. Ik kan nog niet helemaal geloven dat ik dit echt ga doen, maar het vooruitzicht geeft mij de verloren vleugels terug. Ik voel me waanzinnig en het momentum is niet meer te stoppen. Ik zet de wekker weer terug op het nachtkastje en leg er een briefje naast: “Ik ga het goed even ontmoeten. Daarna is het weer voor jullie!” Opgewonden pak ik mijn koffer en ren de trap af. Dan struikel ik over een vieze vaatdoek die daar nog ligt en verlies mijn evenwicht. Bewusteloos blijf ik onder aan de trap liggen. Mijn hand houdt de koffer nog stevig vast.