12. jan, 2018

zomaar een retraite

“Wat ga je allemaal voor leuke dingen doen?”, is de vraag die ik krijg wanneer ik vertel dat ik een sabbatical van 6 maanden neem. Ik word er een beetje recalcitrant van deze vraag. Het wordt niet een sabbatical om de wereld rond te reizen of om op retraites te gaan. Gisteren heb ik het aan mijn leidinggevende vertelt. Ze vroeg mij natuurlijk naar het waarom. De zomervakantie overbruggen, Kasper een beetje laten landen op de middelbare en vooral even afstand nemen van het werk na 20 jaar. Ik kom (deze keer) zelf (nog) niet heel dominant voor in het rijtje redenen. De sabbatical is puur functioneel. Maar, mijn werkgever biedt deze mogelijkheid elke 6 jaar, dus stel de vraag dan gerust nog een keer! Voor nu kijk ik uit naar de rust die het hopelijk een half jaar gaat brengen.

Voorlopig wordt de “zo is er altijd wat”-mantra nog volop gevoed. Afgelopen week viel de uitnodiging voor de jaarlijkse MRI (oh ja, daar was nog wat met een oor) op de mat en gisteren kreeg Paul een positieve coeliakie uitslag. Wel apart dat ik er zo mee bezig ben/was en Paul coeliakie blijkt te hebben. Het zou wel heel toevallig zijn wanneer ik dan ook nog de diagnose zou krijgen. Maandag heb ik een afspraak bij de huisarts. Ik ga het gesprek nu ook maar gebruiken om te overleggen hoe we Kasper zover kunnen krijgen om bloed te laten prikken. Die noodzaak is er nu toch wel. Kasper en prikken is geen gelukkige combinatie. Het is ook niet Anouk haar favoriet, maar bij haar werkt het om gewoon door te zetten en haar stevig vast te houden. Bij de laatste twee ooroperaties deden een stuk of 6 man/vrouw dat bij Kasper in een poging zijn arm stevig vast te houden voor het aanbrengen van het infuus. Het mislukte beide keren volledig met gevolg dat er een paar keer mis geprikt is en hij alsnog met een kapje in slaap werd gebracht. Alle aanwezigen waren een beetje beduusd. Waar kwam die kracht ineens vandaan, laat staan dat vocabulaire? Ik had het al een beetje zien aankomen. Er komen een hoop mensen bij het bed langs als je kind wordt geopereerd. De pedagogisch medewerkster heeft de taak het voor te bereiden op wat er komen gaat. Ze is net iets te amicaal en doet alsof ze jou en jouw kind al jaren kent. Ze komt enthousiast met boekjes vol met plaatjes over prikjes, vertelt theatrale verhaaltjes en doet voor hoe gek mamma eruit gaat zien in het groene jasje met witte haarnetje en denkt dan dat het goed komt. Bij mijn dochter zou dat ook zeker het geval zijn. Bij Kasper is de missie bij voorbaat kansloos. Zijn geknik en ge-ja-en-amen heeft als enige doel zo snel mogelijk van de pedagogisch medewerkster verlost te zijn. Ik kan het haar dan ook niet kwalijk nemen wanneer ze tevreden vertrekt en mijn signalen meewarig toeschrijft aan het overbezorgde moederschap. Ze troostte mij nog wel toen ik huilend en enigszins getraumatiseerd de operatiekamer verliet. Een zie-je-wel kreeg ik niet meer over mijn lippen.

Een jaar later heb ik in geuren en kleuren geschetst wat er een jaar eerder was voorgevallen en in naam van mijn kind gesmeekt om het infuus over te slaan en gelijk met het kapje te beginnen ondanks de goede voorbereiding met de verhaaltjes over de prikjes. Met deze toezegging op zak ging ik iets minder zenuwachtig naar de operatiekamer tot ik de anesthesist hoorde zeggen: “Hij ligt er nu zo rustig bij... Het drankje heeft zijn werk gedaan… We gaan het gewoon proberen… Hij is nu ook ouder…” Het werd een herhaling van zetten en het moge duidelijk zijn dat ik niet sta te springen om nog een naald in zijn buurt te brengen. Ik vrees dat ik de moed toch een keer moet verzamelen.  Misschien helpt het als ik ga dreigen met een pedagogisch medewerkster terwijl ik mijzelf beloon met een mini-retraite tijdens mijn sabbatical.