7. jan, 2018

Zomaar december

De drukke december maand is weer voorbij. Ik geloof dat hij ondanks alle gezelligheid niet tot mijn favorieten behoort. En dat komt door het weer! Ik ben niet heel jaloers aangelegd, maar als ik de zonnige foto’s op Facebook voorbij zie komen dan wens ik wel eens dat een lang weekend zon iets betaalbaarder was. Ik kan mij namelijk niet herinneren hem in december gezien te hebben, terwijl de regenbron boven Nederland weer onuitputtelijke is gebleken. Het lichaam is tussen twee zomerperiodes ook niet op zijn best. Het lijf kan haast niet witter, de wallen niet groter, de rimpels niet dieper en de oneffenheden niet zichtbaarder worden dan in deze maand. En toch zit juist december vol gezellige verplichtingen waarbij je elke keer weer een poging doet om een beetje feestelijk en appetijtelijk voor de dag te komen. Echte schoonheid zit van binnen? Normaal doe ik het daar wel voor, maar een zonnestraaltje en wat warmte in deze periode zou mijn gestel toch wel goed doen. Ondanks bovenstaande zijn we de vakantie in ons kleine maar fijne Drentse Chalet heel goed doorgekomen. Na aanvankelijke teleurstelling van onze (ietwat verwende) kinderen gaf Anouk bij vertrek toch weer haar dramatische afscheidsvoorstelling. We hebben veel gezwommen, veel gegourmet, een uilenbal uitgeplozen, af en toe een spelletje gespeeld en vanwege de regen vooral weinig gewandeld. Het ontbreken van wandelingen draagt bij Anouk zeker bij aan een geslaagde vakantie. Ook belangrijk is dat Kasper al zijn vingers nog heeft na het afsteken van 2 tassen vol met vuurwerk in oma’s tuin. Nooit geweten dat je 100 rotjes kan kopen voor 89 cent. Vrees dat het aantal tassen alleen zal toenemen omdat hij aankondigde nu alvast te beginnen met sparen voor volgend jaar...

En nu is het dan 2018 en daar ben ik blij mee. Het getal ziet er alleen al sympathiek uit! Afgelopen jaar heeft mijn “zo is er altijd wat”-mantra weer hoogtij gevierd, maar de meeste zaken kenden gelukkig een happy end. Het was een beetje een onrustig jaar naar aanleiding van de reorganisatie. Zakelijk is het allemaal goed afgelopen maar in mijn hoofd is er nog niet veel rust. Op de een op andere manier ben ik mezelf vrij vaak tegengekomen afgelopen jaar. Wat ik vooral ben gaan zien is dat iedereen (vooral) aan zichzelf denkt behalve ik (:-)). Dit geldt zowel zakelijk als privé. Het is een het tijdsbeeld waar we in leven en volgens mij ook de reden waarom discussies zo uit de hand lopen. Of het nou om pieten, leraren of vluchtelingen gaat, enige toenadering tussen de partijen is ver te zoeken. Begrip voor het andere standpunt ontbreekt volledig. In mijn beleving zijn we de gunfactor kwijt. Begrip zou zomaar kunnen leiden tot water bij de wijn en dus een “verslechtering/afzwakking” van de eigen situatie ten gunste van een ander. En dat is natuurlijk niet acceptabel. Dit verklaart ook het succes van Thierry Baudet die iedereen laat geloven dat je zelf mee kan beslissen. We zullen zien wat er gebeurt als dit niet zo blijkt te zijn.

Mijn motto: ‘Als je maar je best doet kan je niets gebeuren’ ben ik in ieder geval een beetje aan het loslaten. Het wordt tijd voor durf en keuzes. Heul moeilijk voor mij. Hoe moeilijk is juist gebleken door het schrijven. Ik word regelmatig moe van mijn haat/liefde verhouding met mijn blog. Aan de andere kant geeft het schrijven mij wel inzicht in mijn guilty pleasures. Ik ben/was zelf best trots op mijn verhaal waarmee ik onlangs heb meegedaan aan een wedstrijd. Ik kan het verhaal binnenkort delen, want ik zie net dat ik niet op de shortlist van mogelijke winnaars sta. (Dat vind ik toch wel een beetje jammer... :-() Wel heb ik laatst een boek gekregen omdat ik mijn ergste nachtmerrie in 6 woorden als volgt omschreven heb: “Kijk maar niet”, adviseert de lijkschouwer.

De kortste dag hebben we weer gehad, WIDM is weer begonnen en de zon bestaat nog! Kortom, ik heb zin in 2018!