10. dec, 2017

Zomaar een cd

Afgelopen nacht droomde ik dat Andre Hazes junior mijn broer bleek te zijn. Wie van de betrokken ouders de gemeenschappelijk factor was kwam helaas niet ter sprake. De gelijkenis was echter onmiskenbaar en de band gelijk voelbaar. Ik werd wakker en dacht: “Daar kan ik de volgende blog mooi mee beginnen!”. Het begin is vaak nog het moeilijkste. Als ik eenmaal begin, dan komt er ook vrij snel wel wat op papier.

Over het algemeen droom ik heel vaak absurde dingen of over mensen van heel lang geleden. Vaak lijken de dromen zomaar uit de lucht te vallen, maar als ik nadenk dan is er meestal wel een trigger. Gisteren had ik via de Telegraaf app een premium artikel gezien met als kop: “André, Monique en alle BOZE GERUCHTEN…”. Met de boze geruchten zal mijn hoofd wel aan de haal zijn gegaan. Mijn hoofd staat gewoon nooit stil.

Mijn omgeving vraagt zich niet zelden af hoe mijn gedachten zo van de hak op de tak kunnen springen. In mijn hoofd zijn verbindingen altijd heel logisch en snel gelegd. Ik spring van een woord dat ik hoor, geur die ik ruik of persoon die ik zie via verschillende stappen zo naar een onderwerp dat geen enkele relatie meer heeft met het begin. Altijd al. Best lastig en ik word dan ook regelmatig moe van mezelf. Ik word er volgens mij ook fysiek moe van, want ik ben ’s avonds echt uitgeteld. Eénmaal in bed lijk ik te ontspannen, tot de dromen het weer overnemen. Iemand die deze eigenschap niet heeft, kan er zich volgens mij niets bij voorstellen.

Voor de rest hebben we net als veel andere families, de kerstsfeer in huis gehaald. Vast onderdeel van de kerstsfeer hier in huis is sinds een jaar of 5 de cd ‘Warme handen, koude handen’ van Dirk Scheele. Uit mijn blogs blijkt wel eens dat ik kinderen en opvoeden een uitdagende klus vind. Ik heb zelfs wel eens de feedback gehad dat ik wat positiever over ze mag schrijven. Nou, daar leent zich de harmonie van afgelopen weekend uitstekend voor. Als je ziet hoeveel plezier ze beleven aan het versieren van de kerstboom, terwijl Dirk Scheele op de achtergrond zijn liedjes zingt en je ineens hoort dat je zoon enthousiast een soort van tweede stem inzet, dan is de wereld echt wel ok! En als je er dan voor zorgt dat de kinderen fysiek nog een tijdje bij elkaar uit de buurt blijven, dan duurt de harmonie tot in de avond.

Geen Circus Gerstanowitz meer dit weekend en wel behoefte aan een bakje chips en dus kozen de kinderen voor de film The ‘Polar Express’. Dat lijkt hun kerstfilm te worden. De hoofdrolspeler beleeft de droom van elk kind dat nog in de kerstman gelooft. Als ik mopper over de zin en onzin van het eerste gedeelte van de film, waarin je vooral kijkt naar een stuntende trein, krijg ik een hoop commentaar. “Dit is fantasie. Jij hebt geen fantasie en fantasie hoort bij kerst!”

Mocht ik ooit nog iets gaan schrijven dan maar beter geen kinderboek. Al dacht ik zelf dat ik best een hoop fantasie had.