25. nov, 2017

Zomaar een etiket

Afgelopen week werd ik een beetje gek van mijzelf. Volgens een vriendin zou mijn “blogbundel” de titel “Een dagboek van een Pleaser” moeten krijgen. “Een dagboek van een Twijfelaar” is volgens mij eerder van toepassing.

Een paar jaar geleden besloten een andere moeder en ik een dieetcommissie op te richten zodat er gedurende de feestelijkheden op school ook aan alle dieet en allergiekinderen gedacht wordt. School hield er eigenlijk helemaal geen rekening mee.

Na twee jaar zelf alles geregeld te hebben leek het ons handig om onze inspanningen te bundelen. Alleen werd er niet vaak gebundeld. Ik was reserve en de andere moeder deed eigenlijk alles. Afgelpen week ging de telefoon: “Tuurlijk, ik doe het dit jaar wel!”. Ik kreeg van haar een Excel en van de contactpersoon op school kreeg ik een mail: “Ik woon in kleutergroep F.” (Het is niet echt de communicatiestijl waar ik als IT-er aan gewend ben ... :-)

Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging naar school, maakte foto’s van de ingrediënten en afspraken over de afleverdatums. Thuis ging ik gelijk structuur aanbrengen. Niet alle foto’s waren even scherp, maar op het internet vond ik de etiketten met ingrediënten ook. Ik opende de Excel om de 3 eetmomenten op een rijtje/in kolommen te zetten, te beoordelen en alternatieven te bedenken. En dat bleek mij dus niet zo gemakkelijk af te gaan. Wat een verantwoordelijkheid eigenlijk. Het liefst mailde ik alle ouders met de ingrediënten van wat ze zouden krijgen. Laat ze zelf maar de verantwoordelijkheid dragen. Gluten ken ik, maar de rest? Veel fabrikanten vermelden naast de allergenen die het product daadwerkelijk bevat ook nog de tekst: ”Het product kan sporen van het één of ander bevatten.” Voor alles geldt dat er door omstandigheden een allergeen in het product terecht kan komen, dat daar niet hoort. Dit kan ook gebeuren wanneer deze tekst er niet op staat.

Zekerheid heb je nooit, maar als ik mocht kiezen koos ik toch voor een product zonder deze tekst voor andermans kinderen. Schijnveiligheid is ook veiligheid…. En natuurlijk staat juist deze tekst op de producten van school en ook nog op een deel van mijn alternatieven! En daar word ik dan onzeker van. Stel dat er nu een kind gaat reageren, dan gaat er in mijn hoofd gelijk een zie-je-wel-lampje branden. De volgende nacht droomde ik allergenen. Melk, noten, gluten, ei, gelatine, melk, gluten, cashewnoten, soja, pinda’s, tarwe. (Even opgezocht en officieel zijn het er 14: ei, gluten, lupine, melk, mosterd, noten, pinda, schaaldieren, selderij, sesam, soja, sulfiet, vis en weekdieren). Na via mail een noodkreet uitgeslagen te hebben belde de andere moeder mij de volgende dag. Het was een geruststellend telefoontje. Ze herkende mijn onzekerheid volledig en heeft zelf op een gegeven moment maar alle ouders opgebeld om dingen af te stemmen. Er is één moeder die ruggespraak op prijs stelt. Ik mailde haar het etiket van de pure chocoladeletter en kreeg gelijk goedkeuring. Eigenlijk wilde ik nog terugmailen om te vragen of ze de product-bevat-zin wel had gezien, maar op dat moment was ik echt een beetje klaar met mezelf. Meer dan mijn best doen kan ik ook niet. (Misschien moeten we de voorwaarden aanpassen die ouders moeten tekenen wanneer ze aangeven een kind met allergenen te hebben. Denk alleen dat de communicatiestijl dan weer niet zo bij school past)

Vanavond maar even ontspannen tijdens “Circus Gerschtanowitz” op SBS6. Op de avond van de beëdiging van de regering zaten het echtpaar Gerschtanowitz en de 3 nieuwe vicepremiers bij Pauw aan tafel. Een op zijn zachtst gezegd opmerkelijke combinatie. Ik heb het interview met Renate en Winston toen niet gezien, omdat de overgang mij te groot was. Ik heb wel de naam van het programma onthouden blijkbaar, want een maand later moet ik bekennen dat we alle battles in de circuspiste tot nu toe gezien hebben. Circus Gerschtanowitz is hier uitgegroeid tot het familieprogramma van de zaterdag avond. En ernaar kijken is nog gezellig ook! Het is afwisselend (niet alleen zang zoals in The Voice), wat de artiesten doen is oprecht knap, de optredens zijn kort, de uitslag komt snel en we analyseren altijd waarom het publiek bepaalde keuzes maakt. Kinderen hebben snel door dat sommige effecten (kleine kinderen, veel bombarie, humor) werken.

Het is dus interactief en dat is dubbel zo leuk in het huidige apparatentijdperk. Niets zo ongezellig als twee kinderen die met een koptelefoon op in hun isolement naar “iets” zitten te kijken. Ze krijgen als lokkertje een bakje chips, maar volgens mij is die nu niet meer nodig. De kinderen leven met de deelnemers mee en zijn plaatsvervangend blij voor de winnaars die in hun optiek ineens heel rijk worden. Zo zit ik dan heerlijk op de bank met aan ieder kant een nog eerlijk, naïef en oprecht kind tegen mij aan. Het is blijkbaar geen kijkcijferkanon, maar het levert hier een mooi hoofdstuk op voor “Een dagboek van een (tijdelijke) zen modus”. Wel 4 reclameblokken trouwens...