19. nov, 2017

Zomaar een pepernoot

Vrijdag lekker een dagje vrij genomen. Eerst gesport (met dank aan mijn trouwe sportmaatje, want alleen is ook maar zo alleen). Daarna geshopt. Eigenlijk doe ik dat tegenwoordig alleen nog maar online, maar op een relatief rustige vrijdag ochtend is het wel leuk om van winkel naar winkel te slenteren. Wat winkels betreft ben ik van alle markten thuis, kom in tweede hands, goedkope en dure winkeltjes. Ook weer wat schoencadeaus gekocht want ze zitten toch weer braaf elke avond te kijken naar Dieuwertje en wij kijken vaak mee! Ze beginnen de grote-mensen-grapjes te begrijpen en er wordt commentaar geleverd op de echtheid van de opnames gedurende de storm op zee. Ze zijn wel een grote illusie armer wanneer ze horen dat alles van tevoren opgenomen wordt. “En de tekeningen voor het pietenhuis dan?” Tja, geen idee eigenlijk, maar wat de kinderen die week opsturen komt in ieder geval niet in een pietenhuis terecht. Dat vinden ze dan toch wel moeilijk om te horen. Al die kinderen die gehoor geven aan de oproep worden zo toch een beetje misleid. Zouden ze de tekeningen dan volgend jaar gebruiken of doen ze er überhaupt niets mee? Niet te lang over nadenken. De verschijning van de pieten komt nooit ter sprake. Ik vind het goed dat piet verandert en vind ook dat ze het dit jaar goed opgelost hebben. Toen mijn kinderen klein waren noemden ze alle gekleurde mensen een ‘zwarte piet’. Dat is niet ok en dat is voor mij argument genoeg. Bovendien was ik vroeger altijd heel bang voor de zwarte pieten. Met wat roetvegen zien ze er gelijk een stuk vriendelijker uit. De traditie wordt heus niet om zeep geholpen door een andere verschijning. De traditie ontwikkelt zich en dat gaat gepaard met nieuwe inzichten.  \ Het is toch juist grappig als de oudere kinderen de hoofdpiet herkennen als Harry van de reclame of eigenlijk eerder als deelnemer van het programma The Big Escape? Dat houdt juist de traditie in stand! Geloof dat internet daar anders over denkt. “Bespottelijk: nieuwe Hoofdpiet uit Sinterklaasjournaal is de ….”, verschijnt er op mijn scherm wanneer ik naar zijn naam google. Zucht, deze discussie kent alleen verliezers. 

In de middag hebben we de eerste lading glutenvrije pepernoten gebakken. In de besloten glutenvrije Facebook groep word ik al een tijdje bestookt met blije berichten over de glutenvrije pieten die in veel plaatsen aanwezig zullen zijn. Wat geweldig dat dit soort belangen zo mooi behartigd worden in Nederland en wat fijn dat zoveel mensen zich hier voor inzetten! Niet alleen de samenstelling van de pieten verandert maar ook die van de pepernoten.. :-).  Niets zo verdrietig voor een kind (en haar moeder) als het moeten afslaan van een handje pepernoten. Zo wordt het weer een feest waar niemand zich buitengesloten hoeft te voelen.

Voor mij zitten de eerste 6 glutenvrije dagen erop en ik voel me er nog niet helemaal “senang” bij. Ik realiseer me dat ik dit kan doen vanuit een luxe positie is. Ik voel me een beetje een aansteller als ik erover beging. Als ik morgen weer speculaas wil eten, dan kan dat gewoon. De echte coeliaak wordt hier dan ook heel boos om. Het is eigenlijk ook niet leuk voor Anouk wanneer ik over een maand besluit om alles weer te eten. Maar vooralsnog heeft een ander er nog geen rekening mee te hoeven houden en zet ik nog even door. Wat betreft effecten zit ik denk ik nog in de placebofase, dus daar ga ik nog niets over zeggen. Maar nee, mijn buik is nog niet op miraculeuze verdwenen. Wat ik het meeste mis tot nu toe is het koekje dat je zo vanzelfsprekend pakt en de greep in de pepernotenpot op het werk. De grootste winst tot nu toe is dat ik gisteren voor het eerst simpele en toch heerlijke granola gemaakt heb, die ook Anouk lekker vindt! Heeft het voor haar toch ook iets positiefs opgeleverd.