3. nov, 2017

Zomaar een luis

Dat je naar de kapper gaat en je kind luizen blijkt te hebben. En dat je eindelijk bergen was kan wegwerken met een nieuwe wasmachine maar dat er ook een loodgieter is geweest en je ineens onheilspellend gekletter en geklater hoort komen uit de waskamer. Dat je voor het wegbrengen van je kind nog even brood gaat kopen zodat je gelijk met je werk kan beginnen en je dan pas de vierentwintig gemiste appjes ziet omdatschool om 7:30 meldt dat er geen vervanging is gevonden voor de juf die al de hele week ziek is. Dat ze dan begint te juichen zodra ze het hoort en je het ook niet meer over je hart kan verkrijgen om haar naar school te brengen.

Dat er sinds kort een blokbeugel in huis is die ineens stuk gaat en je daarom tussen de bedrijven door nog even naar de orthodontist gaat, omdat er in een brief staat dat elke beugelloze dag het voortraject hopeloos zal frustreren. Dat er op het werk ook nog en een incident en een project aan je trekken en er op een gegeven moment vier chats tegelijk knipperen met vragen van mensen die weten dat je ze zal beatwoorden. En...dat het zoals gewoonlijk ook allemaal wel weer goed komt, omdat de loodgieter nog een keer is gekomen, de wasmachine weer draait, we gecombineerd voor kinderopvang hebben gezorgd, de luizen zijn behandeld, de blokbeugel is ingeleverd, incidenten zijn opgelost en de aankondiging dat ik af en toe zonder elektriciteit zou zitten loos alarm is gebleken.

En het mooiste van alles, het heeft een begin van een blog opgeleverd. Een gevalletje van “de slechte raadgever die op bezoek was” zoals Yentl en de Boer dat zo mooi bezingen. (Je ziet hem echt zitten in zijn beige broek als je naar het lied luistert. Hun theatervoorstelling was echt uitzonderlijk mooi, ontroerend en herkenbaar.) Ik zat in ieder geval al een tijdje te broeden en kwam steeds bij het #metoo onderwerp uit. Tot nu toe kreeg ik het niet op papier, maar met zo’n luchtig begin doe ik gewoon al schrijvend nog een poging.

Ik heb de praatprogramma’s allemaal met grote interesse gevolgd en verbouwereerd naar vrouwen en mannen geluisterd die vinden “moe” te mogen worden van #metoo. Helaas wordt de aandacht en het thema steeds meer vertroebeld door alle berichtgeving omtrent de celebraties en de discussie of “daders” onderhand niet onterecht aan een schandpaal worden genageld. Zonde! Het is geen discussie die gaat over wie wat wanneer had moeten durven vertellen. Het gaat ook niet over het feit dat mannen zich nu ongemakkelijk voelen wanneer ze vrouwen een compliment geven. Het argument dat Gwyneth Paltrow wel of geen films heeft gemaakt voor of na het misbruik is niet relevant. Het gaat over de bron van dit alles: misbruik van een machtspositie. Macht impliceert dat er geen gelijkwaardige relatie is. Misbruik omdat de onderdaan zich onzeker voelt ten opzicht van zijn/haar meerdere. Het is een ongezonde relatie die vermeden moet worden, eigenlijk niet mag bestaan. Het ontstaan ervan moet gecorrigeerd worden. En daar gaat de discussie over!

Het laatste wijze advies dat de #metoo slachtoffers bij Pauw te horen kregen was: “Zolang er een keuze is, is er een keuze.” En dat advies wordt dan aan iemand gegeven, die haar droom in duigen zag vallen omdat ze niet inging op absurde avances van haar meerdere? Terwijl de meerdere daar gewoon mee door kon blijven gaan? Hoezo keuze? Ze had hem nooit hoeven moeten maken! Het was wat zij haar dochters probeerde mee te geven maar ik hoop toch dat mijn dochter deze variant van keuze bespaard blijft. De rest van de discussie is allemaal gevolg van. Tuurlijk is het juridisch, jaren later en zonder bewijs een lastig vraagstuk. Twee personen kunnen een andere beleving hebben. En ja, er is op deze manier een grijs gebied ontstaan waardoor mensen wellicht sneller onterecht beschuldigd kunnen worden. Maar zonder macht en zonder misbruik hoef je de andere discussies ook niet te voeren.

Ik heb er persoonlijk nooit mee te maken gehad. Ik citeer Hanneke Groenteman: “waarschijnlijk niet aantrekkelijk”. Ik heb het wel degelijk om mij heen gezien en ik kan me levendig voorstellen hoe ongemakkelijk situaties kunnen zijn doordat je onder druk wordt gezet of zelf enorm onder de indruk bent. Dat je niet durft wat je normaal wel durft. Waarschijnlijk kan niet iedereen dat gevoel oproepen. Dat kan en dat kan je ze dan weer niet kwalijk nemen. Soms moet je iets zelf meemaken om er goed over te kunnen oordelen. Zo is er een verschil van dag en nacht tussen mijn beleving en oordeel over luizen van voor en nadat we ze een keer gehad hebben. Tot die tijd dacht ik altijd dat ik iets goed of beter deed dan de rest. Helaas, het kan de beste overkomen. En dat geldt niet alleen voor luizen.