14. okt, 2017

Zomaar een schaduw

Er zaten geen verhaallijnen meer in mijn hoofd de afgelopen week. Het hoofd zat vol met werkzaken en het nieuws dat een vreselijke ontknoping had. De loopjes die het hoofd wat leger moeten maken schieten er de laatste tijd door de donkerte ook een beetje bij in. In het weekend om 7:00 vertrekken is geen optie meer. Hoe belangrijk het lopen is bleek wel weer vanochtend. Tijdens de 7568 passen bedacht ik ineens de oplossing voor een probleem waar ik al 2 dagen op zat te broeden. Daarna was ik natuurlijk bijzonder blij met en tevreden over mezelf en heb ik als beloning gelijk een nieuwe zonnebril gekocht. Ik ben nog steeds wel een beetje verdrietig dat ik mijn oude bril in Heppenheim op het terras heb laten liggen. Ik hoop dat iemand hem draagt en er net zoveel plezier aan beleeft als ik de afgelopen 7 jaar. Het was gewoon een leuke bril Hadden ze het model nu nog gehad, ik had precies dezelfde weer gekocht! Helaas is ook de zonnebril onderhevig aan modetrends. Oversized, dubbele frames, vlindervormen, ronde vormen, verschillende kleurtjes, ik heb ze allemaal opgehad.  Nu maar hopen dat ik de afschrijving ook dit keer over heel wat jaren kan uitsmeren...

Vanavond was ik iets minder tevreden over mezelf toen ik met de kinderen door de Mac Drive / MC Drive reed. Dat is nou echt het toppunt van vreselijkheid. Raampje open, raampje dicht, stukje rijden, 3 keer herhalen en klaar is de “maaltijd”. Het stelde me dan ook een beetje gerust toen Kasper mijn ongemak opmerkte en hij bedacht dat dit een concept voor “hele luie mensen” moest zijn. Toen zich de auto volgens Kasper gelijk met de typische “Mac-lucht” vulde, wist Anouk nog te melden dat er extra veel zout op de friet zat, zodat je meer drinken koopt. Gelukkig, ze zijn nog niet helemaal verloren. Het zijn precies dezelfde teksten die ik vroeger opdreunde, al was ik toen wel al wat ouder dan zij nu. En ik vind het inmiddels ook niet meer lekker en eet liever sushi. Ter verdediging meld ik nog even dat we in de middag eerst Party & Co hebben gespeeld (staat al maanden bovenaan Anouk’s wensenlijstje, maar veroorzaakt bij mij nogal wat weerstand) en daarna nog een wandeling hebben gemaakt door de prachtige herfstnatuur in Middenduin. Ondanks het gemopper over pijn in de liezen en dramatische stuikelpartijen over uitstekende wortels vinden ze de wandeling of minimaal het ijsje daarna toch altijd wel leuk. Ook dit keer heeft onze weerfoto die we in Middenduin maakten niet het Jeugdjournaal gehaald. “Lekker spelen met de schaduw”, had Anouk als titel bedacht.” Zelfs ik was een beetje teleurgesteld vandaag en vond de foto met een hoop bladeren en twee kinderen erop niet heel bijzonder. We blijven proberen.

Einde dag heb ik wel 18167 stappen op de teller en een wat vrijer hoofd.