5. okt, 2017

Zomaar een yell

Vorige week was de week van de Kinderpostzegels. Gelukkig heb ik het zelf nooit hoeven doen, want leuren langs de deuren of leuren überhaupt is één van mijn allergrootste aversies. Ik vind het heel vervelend om andere mensen lastig te vallen en dan ook nog om geld te bedelen. Zo was ik onderdeel van de kerstboomcommissie hier in de buurt, die een grote kerstboom met lichtjes en een borrel verzorgt. Hiervoor wordt aan alle bewoners met zicht op de boom een vergoeding gevraagd. Ik heb met kratten bier gesjouwd, helpen opbouwen, versierd en afgebroken, zolang ik niet langs de deuren hoefde te gaan. (Gelukkig beleven anderen er juist plezier aan en komt er elk jaar weer genoeg binnen!) Ook de papieren voor de Grote Clubactie liggen hier nog op tafel en bevatten tot nu toe alleen de Heeres en Schoemaker naam. Op zich zie ik het Anouk nog wel doen, maar ze heeft laatst al een heitje voor een karweitje gedaan voor panda’s (?!?). Ik kan haar toch niet gelijk weer langs dezelfde deuren laten gaan? Met sommige buren is het contact net weer gelegd/hersteld. Sommige buren zeggen helemaal nooit gedag en sommige buren zijn toch nooit thuis. Kortom, aan de kinderpostzegelactie had ik bewust nog helemaal geen aandacht geschonken; uit elke bemoeienis had mijn ongemak geklonken. Hoe goed ik ook mijn best doe (mijn) kinderen merken het gelijk op en niet zelden wordt het vervolgens als excuus gebruikt. Ik was dan ook meer dan blij verrast toen ik op de bewuste woensdag thuis kwam en ik op tafel een formulier vond met een paar andere achternamen. Ook via de app (met dank aan het Jeugdjournaal) had hij nog een paar donateurs aangemeld. Hij vertelde er zelf vrij nonchalant over en ik geloof dat hij deze daadkracht vooral aan een vriendje te danken had die hij bij tennis tegenkwam en voorstelde samen op pad te gaan. Maakt mij allemaal niet uit. Het maakte mij wel heel blij!

Afgelopen week hadden we de kick off van de nieuwe organisatie op het werk. De ochtend werd afgesloten door Aqil Radjab. Volgens internet is hij "ondernemer en spreker". Bij de aankondiging van (nog) een 45 minuten durende presentatie verzuchtte ik even, maar hij boeide mij vanaf de eerste minuut. Ik heb gelachen, stilletjes gehuild (o.a. bij het zien van de happy family) en verliet energiek de zaal. Hij vertelde zijn verhaal, het verhaal dat het publiek leidde van de afgrond en zijn faillissement naar succes. Zoals altijd bleek bij het napraten dat iedereen het anders had beleefd en dat de feedback net zo divers was als het publiek. Een groep haakte al af vanwege zijn verschijning. Hij zat strak in (een gekleurd) pak en was netjes gekapt. Een andere groep zette bij het napraten analytisch de feiten op een rijtje, concludeerde dat hij er in het verleden een rommeltje van had gemaakt en nu tot de lucky few behoorde die geluk hadden gehad. Niet iets om per se trots op te zijn dus. Zo bijzonder waren de bedrijven nou ook niet waar hij leiding aan had  gegeven.

De meer commerciële groep was gevoeliger voor zijn aanstekelijke enthousiasme en had alleen de woorden failliet en succes onthouden. Deze groep aha-de wel op de juiste momenten, lachte uitbundiger om de grappen en de opdracht om te klappen, stampen en een yell uit te slaan maakte hun experience compleet. Zoals altijd vind ik dat er waarheden zitten in de beleving van beide groepen. Ik vind het al knap dat hij een concept heeft bedacht dat blijkbaar verkoopt! In de zoektocht waarin ik me bevind zei hij wel wat rake dingen. De herkenning van het uitstelgedrag dat hij beschreef, dat gevoed wordt door de wens om door iedereen aardig gevonden te willen worden bijvoorbeeld. Het is overduidelijk de basis van mijn aversie tegen leuren. Iemand zal maar zeggen dat hij die kerstboom of de kinderpostzegel (of blog…) stom vindt, terwijl ik er zo mijn best voor doe. Een groot fan was geboren toen hij zei dat vrouwen hier doorgaans meer last van hebben dan mannen. Vol spanning wachtte ik op de oplossing voor dit euvel en kwam toen toch bedrogen uit. Ik weet niet meer precies hoe hij het verwoordde maar het kwam erop neer dat je ‘het’ allemaal zelf moest weten en het gewoon moest doen. "Bevalt iets je niet, verander (‘het’) dan”, staat er in zijn boek. Tja, als ‘het’ zo simpel was... De goeroe die een blauwdruk schrijft in het boek ‘Het succes van een Pleaser’ verdient wat mij betreft de Nobelprijs voor psychologie! 

Omdat ‘het’ toch wel indruk op mij heeft gemaakt heb ik vanochtend een telefoontje gepleegd dat ik niet graag pleeg. Voicemail. Ik heb een (vooraf ingestudeerd) bericht ingesproken, maar ben (natuurlijk) nog niet teruggebeld. De persoon had het vast heel druk. Morgen probeer ik het gewoon nog een keer!