30. sep, 2017

Zomaar een detective serie

Na een drukke werkdag plof ik achter de laptop in afwachting van het avondeten. Even bijkomen en het hoofd leegmaken en Uitzending Gemist helpt daar regelmatig bij. Ik kijk bijna nooit meer rechtstreeks naar de televisie. Af en toe nog een voetbalwedstrijd of een race/start van Max. Zo kan ik me op het werk tijdens de lunch ook nog eens mengen in een gesprek. Voor de rest ben ik vooral een feel-good-genre fan. Er is al genoeg ongemak in het echte leven en ik vind het fijn wanneer het op het scherm wel volgens het boekje gaat, alles lukt, alles kan en situaties goed aflopen. Het is dinsdag en dus zet ik de Spoorloos aflevering van de maandag op in afwachting van het tranen trekkende slot. Lekker ontspannen kijken naar een weerzien tussen een gerimpelde, tandeloze, broze moeder en haar onder slechtere omstandigheden afgestane biologische kind. De invloed van de westerse welvaart is meestal onmiskenbaar en zo is het kind vaak dubbel zo lang als de moeder. Het maakt het weerzien nog schrijnender en absurder. Wat een verschil in omstandigheden en wat een groot contrast. Ik verbaas me regelmatig over hoe opgedirkt en beschmückt de kinderen hun moeder tegemoet gaan in de rimboe, alsof ze zich nooit hebben verdiept in de levensomstandigheden of cultuur.

Even vloeien tranen, maar er is ook altijd een dubbel gevoel. Het lijkt me een lastige verantwoordelijkheid om mee om te gaan. Het kan niet anders of de moeder en de verdere teruggewonnen familie heeft ook wat financiële verwachtingen. Er zullen heel wat stichtingen zijn ontstaan en ook weer zijn gesneuveld. Het gaat vaak wel wat anders in andere culturen en dat besef is er volgens mij niet altijd. De zoektochten zelf duurt vaak wel wat lang. De mannen en vrouwen van Koefnoen hebben ooit een goede persiflage gemaakt, waarin de zoektocht op allerlei manieren kunstmatig werd gerekt. Meestal kijk ik naar het begin van het verhaal voor de context en naar de laatste 5 minuten voor de tranen. Via welke omwegen, contactpersonen, steden of vervoermiddelen Derk bij de moeder terecht is gekomen vind ik niet zo heel interessant. (Zou hij niet ook nog een klap krijgen van die ontvoering? Het is een nuchtere Groninger, maar toch…)

Dit keer loopt het wat anders. Het eerste verhaal van vandaag speelt 50 jaar geleden in een kindertehuis in Delft. Een kindertehuis dat werd geleid door nonnen. De hoofdrolspeler verbleef daar vanaf dat hij 3 maanden was tot zijn 11de levensjaar. Eigenlijk weet je dan al wat er gaat komen. Nonnen die een kind verplicht kots van een ander kind laten eten? Nonnen die een kind de vloer laten schrobben tot de knietjes bloeden? Nonnen die een kind ‘s nachts in het donker buiten in een bunker laten slapen? “Nog” maar 50 Jaar geleden? Geen feel good verhaal dit keer en ik word letterlijk misselijk. En ook al voldoet het tweede verhaal wel aan het standaardS Spoorloos-patroon, de tranen komen dit keer niet. Ik ben te veel onder de indruk van de narigheid. Niet dat het verhaal of de feiten nieuw zijn, maar als een stoere vent het vertelt en dan ook nog verschillende keren breekt dan houd ik daar een naar gevoel aan over. Ik snap ook wel dat niemand daar iets van koopt en dat ik geen enkele constructieve bijdrage kan leveren. Het is toch gewoon niet leuk om naar narigheid te kijken? Ik hoop op een happy end in een vervolgaflevering en dat de rest van zijn leven de ellende van de beginjaren meer dan compenseert!

En dus snap ik niet hoe miljoenen mensen elke week weer kunnen kijken naar de zoveelste serie van Penoza. Een serie over de onderwereld, vol narigheid en hard geweld. Wat is toch de fascinatie met en aantrekkingskracht van thrillers, krimi’s en elende? Het gaat mijn pet te boven en ik kan er echt niet naar kijken. In Pauw zag ik vanochtend de trailer van de film Brimstone, die net 6 Gouden Kalveren heeft gewonnen. Die trailer ademt geweld, onderdrukking en onrecht. Brrrrrrr.

Heb ik dan nooit naar iets dergelijks kunnen kijken? Toch wel. In mijn jeugd was ik fan van de serie Remington Steel. Het was een Amerikaanse detective, die volgens mij elke dinsdag op de ARD werd uitgezonden. Na mijn vertrek uit Duitsland ben ik de serie nooit meer tegen gekomen.  Via Amazon is de Duitse (ik ken hem alleen nagesynchroniseerd) versie van de serie nog te bestellen. Op Wikipedia vind ik de volgende omschrijving: De serie focust op de privédetective Laura Holt (Stephanie ZImbalist) en Remington Steele (Pierce Brosnan), een stand-in voor Holt omdat veel klanten niet bereid zijn om een vrouwelijke detective in te huren.

Het was meer Laura en Remington dan detective volgens mij. Moet wel, anders was ik er geen fan van geweest.