12. sep, 2017

Zomaar een fooi

Nog één en dan heb ik vijftig blogs geschreven. Weer een mijlpaal en hoog tijd voor een (tussen)evaluatie. Ik krijg er minder energie van dan in het begin. Het enthousiasme ebt weg en ze gaan te veel over mijzelf. De laatste blog heb ik ook nog baldadig via LinkedIn gedeeld. Het lukte me namelijk niet de site op een mooie manier aan mijn profiel toe te voegen. (De teller schoot omhoog en het aantal personen dat mijn profiel bekeek ook. :-) ) De blog begon met een zoektocht als gevolg van de reorganisatie en af en toe een verbazing over de wereld om mij heen. Nu lijkt het wel alsof ik een antipartij heb opgericht die alleen nog schopt, afschuift en moppert. Misschien leg ik de lat ook te hoog. Als het in de politiek enkel draait om de timing van een handdruk... Mijn hoofd is de hele dag bezig met “iets vinden van” en “nadenken over”. Dat moet ik toch ergens kwijt. En keuzes maken kan ik ook niet is. Alles ging tot nu toe vanzelf. En nu ik ze eventueel zou willen maken, hebben keuzen niet alleen meer betrekking op mijzelf. Ik kan wel alleen onder aan parasol willen gaan zitten om wat te dagdromen, maar dat is niet echt haalbaar. En zo verandert er weinig, ben ik een tikkeltje teleurgesteld en heb ik blijkbar gewoon de leeftijd bereikt waarbij ik gevoeliger word voor zingevingsvraagstukken.

Filosoferen deed ik altijd al wel graag. Ik kan me de discussies tijdens mijn studententijd zo’n vijfentwintig (!?!) jaar geleden over onze toekomstplannen nog goed herinneren. Wij zouden allemaal op eigen benen staan, zouden zelfstandig blijven, kinderen krijgen, blijven werken en alles kunnen combineren. We anticipeerden niet op tegenslagen en de vele ballen die de benen 25 jaar later in de lucht zouden moeten houden. We hadden maar twee problemen. Hoe kom ik aan een galajurk en hoe  kom ik rond tot de volgende studiefinanciering? Eventueel geldtekort was trouwens altijd wel op te lossen met een hotelschool in de buurt. Alhoewel, alleen bij nijpend geldtekort ging ik werken in het van der Valk Kasteel “Bloemendal”. Als er iemand namelijk niet geschikt is voor het werken in de horeca, dan ben ik het wel. Wat een vreselijke feesten en partijen waren dat van veelal Duitse families, die Papi’s vijftigste verjaardag vierden in een opgesmukt van der Valk kasteel. Na een paar keer kreeg ik standaard minder borden om uit te serveren en bestellingen voor drankjes waar ik nog nooit van had gehoord gaf ik fonetisch door in de hoop dat de barman ze zou herkennen. Maar ik sprak goed Duits en omdat ik vriendelijk en “höflich” was en bleef tot in de late uurtjes kreeg ik regelmatig (relatief best veel) fooi. Fooi die ik eigenlijk moest afstaan om er vervolgens niets meer van terug te zien! (Fooien werden alleen onder het vaste personeel verdeeld.) Nou ben ik een heel integer persoon en brave burger, maar die briefjes verdwenen toch echt in mijn eigen (plastic) schoen, in mijn panty onder mijn voet. Die had ik zelf verdiend! En zo geschiedde dat ik, zo ongeschikt als ik was toch altijd met een extra zakcentje terug naar Maastricht reed.

Tegenwoordig zijn er heel wat meer vraagstukken die mij bezig houden. Ik heb het hele weekend via YouTube geluisterd naar de briljante liedjes van Yentl en de Boer. Zij bezingen het leven met een enorme knipoog. Mooie muziek en bijna nog mooiere, herkenbare, grappige teksten over de wereld om ons heen! Ze zijn wat jonger dan ik en dus ben ik enorm benieuwd wat voor liedjes en teksten ze over vijftien jaar gaan maken! En wat lijkt het me geweldig als je dit kan! Daar kan ik nou een beetje jaloers op zijn. Twee vrouwen die “alles” hebben en kunnen en zo. Ze zijn muzikaal, spelen een instrument, zijn intelligent met taal en hun stemmen en uiterlijk zijn prachtig. Ze doen iets wat betekenis heeft. Ik heb gelijk kaartjes besteld voor hun voorstelling hier in Haarlem. Leuk! Misschien kan ik ze alvast wat suggesties en onderwerpen toestoppen voor over vijftien jaar. Ideeën te over.